________________
૫૮
કબીર વાણી.
(૧૮૭)
મચ્છુ" મફ્` સખ કાઇ કહું, મેરી મરે અલાય; મરના થા સે। સર ચુકા, અખ કાન મરેહિ જાય!
દુનિયામાં સર્વ કહે છે કે હું તે મરૂં છું પણ કબીરની ખળાએ મરતી નથી, કારણ કે જે સઘળું મરવાનું હતું તે મરી ગયું, (યાને માયાના પીછેાજ જ્યારે છેડયે!) ત્યારે બાકી રહ્યું છું કે તે મરી જાય?
(૧૮૮)
મન સુવા માયા સુઇ, સંશય સુવા શરીર; અવિનાશી તા ના સરે, તુ યુ' મરે કબીરo
મન મરી ગયું, માયા મરી ગઇ, તે શરીરના વેહેમા પણ મરી ગયા, એ રીતે જે કાંઇ મરવું જોઇએ તે સ` મરી ગયુ; પણ જે અવિનાશી છે અર્થાત જીવ કે જેને નાશ નથી અને જે ખરેખરના “હું” તે કેમ મરી જાય?
( ૧૮૯ ) જીવત સે મંરના ભલે, જો મરને પહેલે જો મરે, કુલ
મર જાને કાય; ઉજીયારા હોય.
જીવવા કરતાં મરવુ' ખેહેતર છે, પણ કેમ મરવુ' એ જે જાણતા હોય ત્યારેજ, અને તે રીતે જે મરણુ આગમચ મરે, તેને સઘળું અજવાળું થઇ જાય.
( ૧૯૦ )
મરતે મરતે જુગ સુવા, સુત ખિત દારા તૈય; રામ કબીરા યુ. સુત્રા, એક બરાબર હોય.
મરતાં મરતાં જીંગા મરી ગયા; સ્ત્રિ પેાતાના છેકરાને અને ભરથારને મરણ પામતા જીવે છે, પણ હું કબીર એવી રીતે મરી ગયા ' કે ઇશ્વર સાથે એક થઇ ગયા છું.
