________________
દુન્યવી માલમતા હંમેશ રહેવાની નથી.
પ૭
(૧૮૩) સખ કોઇ મર જાત હય, કાળ જળકી પાસ, રામ નામ પુકારતાં, કેઇક ઉબરા દાસ.
એ કાળની જાળમાં સપડાઈ સર્વ નાશ પામે છે, માત્ર જે પરમાત્માને જ આશરે લીયે છે, તેજ (તેને) બંદો સલામત બચી જાય છે.
(૧૮) એક બુંદકે કારને, રેતા સબ સંસાર,
અનેક બુંદ ખાલી ગયે, તિનકા કે બિચાર? એક ટીપાને ખાતર દુનિયાના લોકો રડવા બેસે છે, પણ એવાં તે અનેક ટીપાઓ યાને અનેક જન્મે ખાલી ગયા યાને સાર વિનાના ગયા, તેને કોણ વિચાર કરે છે?
(૧૮૫) સરોં મરતે જુગ મુવા, અવસર મુવા ન હોય દાસ કબીશ યુ ભુવા, બહાર ન મરના હેય.
મરતાં મરતાં કાંઈક જાગો ચાલી ગયા પણ વખત કદી મરતો નથી; પણ હું કબીર, જે ઈશ્વરને નેકર થયે છું તે એ રીતે મરી ગયો છું કે મને ફરીને મરવાનું રહ્યું નથી.
(૧૮૬) જે મરનેસે જગ ડરે, એ મેરે મન આનંદ, કબ મરિયે કબ ભેટીએ, પુરન પરમાનંદ. ,
જે મરવાથી કેને બીક લાગે છે તે મારે મનથી તે આનદ છે, અને હું તે રાહ જોઉં છું કે જ્યારે મારું કે પરમાત્માને ભેટું.
