________________
જ
કબીર વાણી.
(૧૭૯) કયા કરીયે કયા જેડીયે, થડે જીવનકે કાજ;
છાંડી છાંડી સબ જાત હય, દેહ ગેહ ધન રાજ. શૈડા દિવસની અંદગી માટે કાં પછાડા મારી અમૂક કાર્ય કરૂં, અમુક મેળવું, ફલાણ સગાઈ કરૂં, વગેરે કરી રહયો છે? સઘળું હ્યાંજ છોડી ધન દેલત, રાજપાટ વગેરે મુકી સર્વ ચાલ્યા ગયા છે.
(૧૮) એક દિન આયસા હયગા, કઈ કીસીકા નહિ,
ઘરકી નારી કોણ કહે, તનકી નારી નાહિ. એક દિવસ એ આવશે કે જ્યારે કોઈ તારું થવાનું નથી, તારાં શરીરની નાડી પણ (ચાલતી બંધ થશે) રહેશે નહિ તો પછી મારી બાયડી પણ ક્યાં કેહવા જવાને છે; મતલબ કે જ્યાં આ દેહને જ અંત આવ્યો ત્યાં કઈ પણ મનુષ્ય કે વસ્તુ કેઈને કાંઈએ કામ લાગતાં નથી.
(૧૮૧) જાગે લાકે મત સેવે, ન કરે નિંદસે યાર,
જૈસે સ્વપને રચનાકે, એસે એ સંસાર. માટે હું કબીર, સર્વને ચેતવું છું, કે કમે જાગૃત થાવો ને આયશ આરામની ઉઘમાં પડી ના રહે; કારણ કે આ સંસાર તો માત્ર રાતનાં એક સ્વપના જેવો છે, કે જેને આવી જતાં વાર લાગતી નથી.
(૧૮) ઉંચા ચઢ પુકારીયા, બુમત મારી બહેત;
ચેતનહારા ચેતી, સિરપે આઇ મેત. હું ઉચે ઉભા રહી, યાને બધાં સાંભળે તેમ કહું છું, કે તમારાં માથાં ઉપર મત ભમ્યા કરે છે, માટે તેને કાંઈ વિચાર કરે, ને સમજીને ચેતી જાવો.
