________________
માયામાં પડેલા જીવની કહાણી.
૧ સદગુણેને શકિતઓ જતી રહે, ને એવું જ્યારે થાય ત્યારે તે માણસને જીવ મરણ પામેલ કહેવાય.
એ પ્રમાણે ઇઢિઓના જેટલા વિષય છે, એટલા દીવા છે. અને માણસ પતંગિયા સમાન છે. માણસ એ વિષયે ભેગવવા જાય, તેથી તેને શરીર, સંસારને મનનાં દુખે થાય, અથવા તેનાં શરીર સંસાર, ને જીવ માર્યા જાય; એ ભેદ જ્યારે સદ્ગુરૂ મળે, ત્યારે માણસને સમજ પડે છે.
(૧૨૬) કબીર! માયા પા૫ની, લેભે લુભાયા લગ; પુરી કાહુ ન ભેગવે, વકે એહિ વિયેગ.
એ કબીર! એ પાપી માયાના લોભથી લોકે લલચાઈને ઠગાઈ જાય છે, એને કઈ પણ સંપૂર્ણ રીતે ભોગવી શક્યું નથી, ને કદી પણ કોઈ ભોગવી શકશે નહિ, એવી એની જુદાઈની વાત છે. અર્થાત–દુનિયવી માલમતા મેળવવા છતાં, માણસને ખરૂં સુખ તે મળતું નથી. જે ઈચછાથી એક ચીજ મેળવવાને ચા અમુક ભોગ ભોગવવાને માણસે શ્રમ ઉઠાવ્યું તે મળ્યાથી તેની તૃષ્ણ મટતી નથી, એટલે તે બીજી ચીજ માટે ઇચ્છા કરે છે, અને એમ અનેક જાતની ઈચ્છા કરી તેમાંથી સુખ મળશે એવું માને છે, એ રીતે માયાની ઠગબાજીમાં તે સપડાયા કરે છે, પણ ખરૂં સુખ તેને હાથ આવતું નથી.
(૧૭) તુણા સિચે ના ઘટે, દિન દિન બઢતે જાય,
જવાસાકા રૂખ જવું, ઘને મેઘ કમલાય. જેમ જવાસાનું ઝાડ, ઘણું વરસાદનાં પાણીથી કરમાઈ જાય છે, તેમ ઘણું પાણી પાવાથી, માણસની તૃષ્ણ એટલે ઇદ્રિના વિષય ભોગવવાની, અથવા પૈસો ટકો ભેગો કરવાની ઇચ્છા કાંઇ ઘટતી નથી, પણ જેમ માણસ ઇદ્રિના વિષયે ભોગવ ભેગવ કરે છે તેમ તેમ તે વિષેની ઇચ્છા ઘટવાને બદલે દિવસે દિવસે વધતી જાય છે.
