________________
- કબીર વાણું.
- (૧૧૮) ગુરૂક ચેલા બિખ દે, જે ગાંઠી હોય દામ,
પુત પિતા મારસી, યેહ માયાકે કામ પૈસા મેળવવાના લેભથી ચેલો પિતાના ગુરૂને ઝહેર આપે છે, ને દીકરે બાપને મારી નાંખે છે એ સર્વ માયાનું કાર્ય છે, યાને અણઘટતાં કાર્ય કરીને સુખ મળશે એવું માણસ સમજે તે માયા છે.
(૧૧૯) જે માયા સંતે તજી, મુંઢ તાહિ લલચાય; નર ખાય કર ડારે તે, સ્વાના સ્વાદ લે ખાય.
જે માયાને સાધુપુરૂષોએ છોડી દીધી તેને, મૂર્ખ માણસે લલચાઈને પકડે છે; જેમ માણસ ખાઈ રહ્યા પછી બાકી રહેલું એઠું બાહેર રસ્તામાં ફેંકી દે, તેને કુતરાંઓ સ્વાદથી ઉપાડી લે છે, તેમ સાધુપુરૂષએ છોડી દીધેલી (વિષયેની) ચીજોને, ભૂખ લોકે ખુશીથી ઉપાડી લે છે.
(૧૨) માયા હય દે પ્રકારકી, જે કઈ જાને ખાય;
એક મિલાવે રામકે, એક નર્ક લે જાય. માયાના બે પ્રકાર છે, અને તે જે કઈ સમજે, તે માયાને ખાઈ શકે; એક પ્રકાર યાને માયાને જે ઉંચ પ્રકાર છે તે માણસને ઈશ્વરની મુલાકાત કરાવે છે, જ્યારે બીજો (નીચલો) પ્રકાર તેને નર્કમાં લઈ જાય છે યાને દુઃખમાં નાખે છે.
(૧૨૧) ઉએ ડાલી પ્રેમકી, હરિજન બેઠા ખાય નિચે બેઠી વાઘની, ગિર પડે સે ખાય. પ્રેમની ડાળી જે ઉંચે છે તે ઉપર હરિજનજ બેસીને ખાઈ શકે છે, જ્યારે નીચે બેઠેલી વાધણ, જે કાંઇ ઉપરથી પડે છે તેટલું જ ખાઈ જાણે છે. સારાંશ કે હરિજન પોતાનું મન ઉંચ પ્રકારની માયામાં રાખે છે યાને
