________________
૩૬
કબીર વાણું.
(૧૧૦) કબીર! માયા સાંપની, જનતાહિકે ખાય;
ઐસા મિલા ન ગારૂડી, પકડ પિંઠોરે બાય. જેમ સર્પની માદા પોતાનાં જનેલાં બચ્ચાને ખાઈ જાય છે, તેવી માયા સાંપન છે; પણ એ કઈ ગારૂડી નથી મળ્યો કે જે એ (માયા) સાપનને પકડીને મારી હઠાડે.
(૧૧૧) માયાકા સુખ ચાર દિન, ગ્રહે કહાં ગમાર? સુપને પાયા રાજ ધન, જાત ન લાગે વાર.
સ્વપનામાં મેળવેલું રાજ ને ધન, પાછું જતાં રહેતાં વાર લાગતી નથી, તેવું માયાનું સુખ ચાર દિવસ જ હોય છે, તેવાં સુખને એ મૂર્ખ, તું શા માટે પકડે છે?
(૧૧૨) કરક પડા મેદાનમેં, કુકર મિલે લખ કેટ; દાવા કર કર લડ મુરે, અંત ચલે સબ છોડ.
મેદાનમાં હાડકાં પડેલાં હોય તે ઉપર જેમ લાખો ને કરડે કુતરાઓ આવી મળે છે, ને “તે મારૂં છે” એ દાવો કરી એક બીજા સાથે લડીને માર્યા જાય છે, તેમ માણસ, આ જગ્નની માયા રૂપી વસ્તુઓ માટે, સુખ ને રંજ ઉઠાવી, અંતે તે સર્વ છોડી ચાલતા થાય છે.
(૧૧૩). હસ્તી ચઢ કર જે ફિરે, ઉપર ચરર ચલાય;
લેક કહે સુખ ભેગ, રહે તો જખ માંય. હાથી ઉપર બેસી, છત્રપતિ થઈ જેઓ ફરે છે ત્યારે જે રાજા ચા બાદશાહ જેવા છે, તેઓ માટે લેકો કહે છે કે તેઓ સુખ ભોગવે છે, પણ તે બિચારાઓ ખરેખર દેખમાં રહે છે ત્યારે તેઓને શું શું દુઃખે છે તે કોઈ જાણતું નથી.
