________________
(૭૦) હમ વાસી વહાં દેશકે, જહાં જાતવરણ કુળ નાહે શબ્દ મિલાવા છે રહા, પર દેહ મિલવા નાખે. આપણે (જીવ) અસલમાં તે, તે એકજ દેશના રહેવાસી છીએ કે જ્યાં જાત, વર્ણ, કે કુળ (ઉંચ યા હલકું) જેવો તફાવત કાંઈએ નથી. ત્યાં તો માત્ર “શબ્દ”થીજ મેલાપ યાને એકત્ર થઈ શકાય છે. આ સ્થૂળ શરીરથી ત્યાં એક થઈ શકાતું નથી. (એ સ્થિતીમાં માત્ર મહાત્માઓજ રહી શકે છે).
(૭૧) ગેબી આયા ગેબસે, ઔર યહાં લગાઈ એબ
ઉલટ સમાનાં ગેબમે, તો મિટ જાય સબ એબ.
આ અણદીઠ જીવ, ઈશ્વરમાંથી નિકળે છે પણ આ નાશવંત જગ્નમાં આવવા અને કાર્યો કરવા માટે પોતા ઉપર અનેક પ્રકારનાં શરીર ધારણ કર્યા છે, તેથી તેનામાં દુર્ગ છે ને ખામીઓ પેદા થઈ છે. એ જીવ, શરીર સાથે એટલે લપટાઈ ગયું છે, કે શરીરના સર્વ દે (અવગુણો) તેને લાગુ પડયા છે તે વિષયે તરફ દેડે છે, ને વિષયમાં તેને લય થયા કરે છે, તેને બદલે જે તે જીવ ઉલટ ચાને–ઇશ્વર તરફ દેડે ચાને દીલ લગાડે, ને ઇશ્વરમાંજ તેને લય થાય, તો તેની સર્વ ખામીઓ મટી જાય.
(૭૨) કબીર! જાત જાતક પાહેના, જાત જાતમે જાય,
સાહેબ જાત અજાત હય, સે સબમે રહે સમાય.
શરીર ધારણ કીધા પછી જીવ પોતાનું પ્રગટીકરણ આગળ વધારવાને આ દુનિયામાં આવે છે ત્યારે જુદી જુદી જાત, વર્ણ ને કુળ, નિચ કે ઉંચમાં, પિતાની આગળી કરણ મુજબ અવતરે છે, અને નર કે નારીને દેહ ધારણ કરે, પણ ઇશ્વરને જોત-વર્ણ કે નર-નારી જેવું કાંઈએ નથી, તેથી (પરમાત્મા) જગતમાં સર્વ ઠેકાણે અને સર્વ આકારે કે શરીરમાં સમાઈ રહ્યા છે યાને હાજર છે.
