________________
કબીરજીનાં ખાસ જા.
૨૯૭
પેાતાનું ખરૂં સ્વરૂપ જોઇ શકે અને “હું કોણ છું તે તેને સમજાય છે અને જ્યારે એ હાલત થાય ત્યારેજ તેને ખબર પડે છે કે તે (માણસ) સદાકાળને હતા છે અને રહેશે.
જંત્ર ર૪ સુ
લિજીયે કયા?—તા કહું (હરી) નામ.
નામ મિલાવે રૂપકા, જે જન ખાચ્છ હોય; જબ વેહ રૂપ હિરદે ખસે, સુધા રહે નવ કાય.
લેવાનું શું?—તા કહે કે પરમાત્માનું નામ નિત્ય લેવુ.
જો કોઇ શેાધી જાણનાર હેાય તે પરમાત્માનાં નામમાં એવી તે ખુબી છે કે તે નામ લેવાથી માણસ પાત્તાનાં ખરાં સ્વરૂપને મેળવી શકે છે અને જેના હૈયામાં તે સ્વરૂપ વસ્યું, તે માણસ પછી કશાંને મેહતાજ રહેતા નથી, કારણ કે:—
કબીર નામ નો રતી એક હય, આર પાપ જો રતી હારે; એક રતી ઘટ સંચરે, જાર કરે સમ સાર.
કારણ કે પરમાત્માનું નામ જો કે એક રતીભાર જેટલું નાનું જણાય, અને માણસનાં પાપે હજારા રતીભાર હોય છતાં, એ બિનવજન નામ જેનાં હૈયાંમાં નિરંતર યાદ આવ્યા કરતું હાય, તે માણસનાં સઘળાં પાપાને બાળી ભસ્મ કરી નાંખે છે.
જંત્ર ૫ સુ
•
દેખિયે કયા ?—તે કહે આત્મરામ.
દેખા સબસે રામ હય, એક હિ રસ ભરપુ; જૈસે ઉખત સખ અનાં, ચિની સર્ ગુર.
જેવું શું ?——તા કહે કે (સ`ત્ર) પરમાત્માને જો.
સર્વે માં પરમાત્માજ રહેલા છે, અને તેને (પરમાત્માને) જ રસ સમાં ભરેલા છે એવું તું જોતાં શિખ. જેમ શાકર, ગાળ, વગેરે દરેક મિઠી વસ્તુ
