________________
ઇશ્વરને બંદ કેમ થવાય?
(૩૨) તું તું કરતાં તે ભયા, મુજસે રહી ન “હું” વારી ફેરે નામ પર, છત દેખું તિત “તું”
કબીરજી કહે છે કે “તું તું” એટલે પરમાત્માનું જ નામ લેવાથી હું ઇશ્વરને મળી ગયે ને મારામાં “મારાપણું” રહ્યું નથી. તારાં નામ પરથી હું કુરબાન થઈ જાઉં છું કે તે જપવાથી હવે જ્યાં જ્યાં હું જોઉં છું અને જે જે હું જોઉં છું તે બધું “ઇશ્વરરૂપ” દીસે છે.
રામ, કબીરા એક હય, કહેન સુનનકે દેય, દે કર જે જાનસી, જાકુ ગુરૂ મિલા ન હોય.
ઇશ્વર અને કબીર તે એકજ છે માત્ર કહેવામાં અને સાંભળતાં “બ” છે ચાને જુદા છે; કોઈ એમ જાણે કે કબીર અને ઇશ્વર બે જુદા છે તેને ગુરૂ મળે નથી, એમ સમજવું.
(૩૪) નામ કબીરા હે રહા, કલજુગામે પ્રકાશ સબ સંતનકે કારને, નામ ધરાયા દાસ.
આ કળીયુગમાં કબીરનું નામ પ્રકાશી રહ્યું છે, પરંતુ કબીરજી કહે છે કે, હું તો પરમાત્માને નેકર છું અને સઘળા સંત કેને માટે યાને જેઓ ખુદાઈ રાહ પર ચાલવાવાળા છે તેના ઉપદેશથીજ હું નામ રાખી ગયે છું.
(૩૫) કબીર, કુત્તા રામકા, મોતી નામ ધરાય; ગલે બિચ દોરી પ્રેમની, છત ખેંચે તિત જય.
કબીરજી કહે છે કે હું તો રામને કુતર (નેકર) છું–મારું નામ મેતી રાખ્યું છે—મારાં ગળાંમાં ઇશ્વરી પ્રેમની દેરી નાંખી છે, જેથી ઇશ્વર જ્યાં મને દોરે ત્યાં હું જાઉં છું. અર્થાત–મેં મારું દીલ પરમાત્માને સંપૂર્ણ અર્પણ
