________________
પરમાત્માને મેળવનારની થવી જોઈતી હાલત.
૨૬૩
(૮૫૭). આઠ પહોર એસઠ ઘડી, લાગા રહે અનુરાગ હિરકે પલક ના બિસરે, તબ સાચા પૈરાગ. કબીર કહે છે કે દિવસનાં આઠે પહેર અને દરેક પહેરની સેંસઠ ઘડિ છે , તે દરેક ઘડિએ માણસનું ચિત્ત જ્યારે પરમાત્મામાં લાગેલું રહે, ને તેને (પરમાત્માનો) ખ્યાલ હૈયામાંથી વિસરાયજ નહિ, ત્યારે જાણવું કે તે માણસને ખરે વૈરાગ્ય ઉપજે છે, અને તેનું મન દુનિયવી માયાપરથી ઉઠી પરમાત્માપર લાગ્યું છે.
(૮૫૮) ન્યું મેરા મન અજમેં, મેં તેરા મુને હોય; તાલા લેહા ધું મિલે, સાંધ ન લખે કેય. કબીર કહે છે કે એ પરમાત્મા! જેમ મારું મન તારામાં ભરાઈ રહ્યું છે તેમ તારૂં મારામાં ભરાય, એવું હું માનું છું. જેમ ગરમ કીધેલા લોખંડનાં કકડાને સાંધ કરે છે ત્યારે તે સાથે મળી જાય છે, ને તેની સાંધ કે પારખી શતું નથી તે મુજબ આપણે બન્ને સાથે મળી એક થઈ જઈએ. -
(૮૫૯) કફ કાયા ચિત ચકમકા, ઝાલિ વારંવાર તિન વાર ધુંવા ઉકે, ચેક પરે અંગાર.
જ્યારે આ મેલાં (ખાકી) શરીરને તેમજ મારા મનને વારંવાર ઝાળ્યું યાને મારી રહેણી-કરણી સુધારી મારા મનને શુદ્ધ વિચારમાંજ રોક્યા કીધું તોયે) ત્રણ વાર તેમાં ધુંવાડે થયો, અને એથી વારે તેમાં અગ્નિ પ્રગટ થયું.
(૮૬૦) પાનીકી માછલી, ચઢી પરબતે ગઈ;
અગ્નિ પિયા પુષ્ટ ભઈ, જલ પિયા મર ગઈ. (એમ કરતાં કરતાં) તે પાણીમાં રહેલી માછલી (જીવ) છેક પહાડને મથાળે પુગી અને ત્યાં તેણુએ અગ્નિ પીધે, ત્યારે તે મજબુત થઇ, (એથી ઉલટું) જ્યારે તે પાણીમાં રમતી હતી ત્યારે મરણ પામતી હતી.
