________________
૨૬૨
કબીર વાણું. તરફ પિતાના અંત:કરણને અવાજ મળે છે અને કહે છે કે એ પરમાત્મા! તું મને જલદીથી આવી મળ, નહિ તે આ પ્રાણ છોડી દઈશ.
(૮૫૪) સાંઇયા તુમ મત જાનિયે, કે પ્રીત ઘટે કવચિત; મરું તે તુમ સુમરન મરૂં, તે સુમરૂં નિત.
એ મારા માલેક! તું એમ ને સમજતો કે તારી તરફનું મારું વહાલ કદી પણ ઘટશે, નહિ કદી નહિ, કારણ કે મારા હૃદયમાં તું નિરંતર વસેલું છે તેથી મારાં અવસાન વેળા પણ હું તારી જ યાદમાં મરીશ, ને જીવતો રહીશ તે નિરંતર તારું સ્મરણ કર્યા કરીશ.
(૮૫૫). મેં દિવાની રામકી, દિવાની કહે સબ કેય મેહ દિવાના આ મિલે, તબ બંદી ચંગી હેય.
હું તો રામ (પરમાત્મા)ની દિવાની છું, અને ભલે મને બધા (દુનિયાના) લેકે દિવાની કહે તેની હું દરકાર કરતી નથી, પણ મને મારે દિવાને (આશક યાને પરમાત્મા) ક્યારે આવી મળે તેની હું રાહ જોઉં છું. તે જ્યારે મને આવી મળશે ત્યારે જ મારું દિવાનાપણું જતું રહેશે ને સાવધ થઈ જઈશ.
(૮૫૬) પપૈયા પિયુ પિયુ કરે, નિશદીન પ્રેમકી આશ;
પંખી વિરહ ના છાંડહિ, તે કયું છડે નિજ દાસ.
બુલબુલ જેવું પક્ષી તે માલેકના પ્રેમની આશામાં “પીયુ પીયુ” કરતું રાત દિવસ પિકાર કરે છે અને જ્યારે તેના જેવું એક નાનું પ્રાણુ તેની (પરમાત્માની) છક્કર મુક્ત નથી તો હું કે જે પરમાત્માને બંદે (માણસ જાત) છું તે કેમ તે માલેક (મરમાત્મા)ની યાદ ભુલી જાઉં યાને તેની જીકર કરવાનું મેકુફ રાખું ?
