________________
પવિત્ર મનને ઘર બેઠાં હાર મળે છે.
(૨૫) ચેતન ચકી બેઠ કર, મનમે NR ચીસ નિર્ભય છેકે નિઃશંક ભજ, કેવળ કહe
મનના દરવાજા ઉપર ચેકી રાખી ધિરજથી બેસ, અને પછી જરાએ ભય ચા શક રાખ્યા વિના તું કેવળ ઈશ્વરને જ મનમાં ભજ્યા કર–અર્થાત, તારા મનમાં દુષ્ટ વિચારે આવવા ના દે, અને ઇશ્વર મળશે એવું નિશ્ચય ધારી મનમાં વમાસ્યા કરતે ઇશ્વરની યાદમાં રેકાઇ જા.
(૨૬) લેહ લાગી નિર્ભય ભયા, ભરમ ગયા સબ દૂર બનમે બનમે કહાં ટુડે, રામ યહાં ભરપૂર.
જ્યારે મનને ઇશ્વરની લેહ લાગે, ત્યારે ઇશ્વરનાં વમાસણમાં (વિચારમાં) રહેવાને લીધે, દુનિયાની ફિકર ચિંતા ટળી જાય, ને ઇન્દ્રિઓથી દેખાતા ખોટા દેખા-ભ્રમે પણ મટી જાય, ને ઇશ્વર સર્વ ઠેકાણે ઘરબેઠાં દેખાય એવું છે ત્યારે ઇશ્વરને શોધવાને જંગલે જંગલ શા માટે જવું જોઈએ?
(૨૭) સબહિ ભૂમિ બનારસી, સબ નિર ગંગા તાય; જ્ઞાની આત્મારામ હય, જે નિર્મળ ઘટ હેય.
જે મન પવિત્ર થાય છે, કાશી જવાની અને ગંગા નદીમાં નહાવાની કાંઈ જરૂર નથી. પવિત્ર મનનાં અને સાફ દીલનાં માણસને સર્વે જગ્યા એકજ સરખી કાશી જેવી પવિત્ર છે–અને સર્વે નદીનાં પાણી ગંગા જેવાં પવિત્ર છે; જે પવિત્ર થયું છે, જેને જ્ઞાન થયું છે, તેનો આત્મા ઇશ્વરી છે.
(૨૮) આપા યે હરિ મિલે, હરિ મિલત સબ જાય;
અકથ કહાની રામકી, કહે સે કેન પતિયાય? “હું ફલાણે માણસ છું” એવું ભાન જતું રહે, ત્યારેજ ઇશ્વર મળે; અને ઇશ્વર મળે ત્યારેજ આખી સૃષ્ટિ મળે નહિ થઈ જાય. ઇશ્વરની એવી, નહિ કળી શકાય તેવી કહાણું છે, પણ એ કહાણું માને છે કેણ?
