________________
કબીર વાણું. ઉપરની ભાવના જતી રહે છે એમ નકકી જાણવું, અને ત્યારેજ પરમાત્માનાં દર્શણ થાય. .
(૨૨) ભકિત બિગાડી કામયાં, ઈદ્ધિ કેરે સ્વાદ જમ ગમાયા ખાધમે, હિરા ખયા હાથ. જેઓ ઇઢિઓના ભેગની સર્વ પ્રકારની મોજમજાહમાં રહીને નિરંતર ખાવા પીવા વગેરે દુનિયવી વિચારોમાં ચકચુર રહે છે, તેઓની ઇશ્વર તરફની ભક્તિ જતી રહે છે, અને તેઓ ખરેજ હિરે હાથમાંથી ગુમાવી પોતાને જન્મ બરબાદ કરે છે. અર્થાત માત્ર ખાવા પીવાની મોજ અથવા ધન ભેગું કરવાને ખાતરજ આ જીંદગી છે, એમ જેઓ સમજે છે, અને બીજી ઉચી નેમ વિષે જાણતા નથી, ચા જાણવા છતાં તે ઉપર મનન કરતા નથી, તેઓ પોતાને ભવ ફેકટ ગુમાવે છે, અને તેઓને પરમાત્મા મળી શકતો નથી.
(૨૩) રામ હય તહાં કામ નહિ, કામ નહિ તહાં રામ; દોને એક જ ક્યું રહે, કામ રામ એક ઠામ?
જેનાં અંતરમાં પરમાત્મા વસે તેને વિષય વાસના હેય નહિ, જેનાં મનમાં વિષય વાસના નથી તેને જ પરમાત્માનાં દર્શન થાય,-જેમ એક જગાની અંદર બે વસ્તુ એક્કી વેળા રહી શકતી નથી તેમ વિષય વાસના, અને પરમાત્માનાં દર્શન, બને એક્કી વેળા અંતરમાં સમાઈ શકે નહિ-કારણ તેઓ પરસ્પર વિરૂધ્ધ છે, જ્યારે હૈયામાંથી વિષય વાસના દૂર થાય, તેમજ તેના બધા વિચાર પણ અંતરમાંથી દુર થાય, ત્યારે જ ત્યાં પરમાત્માનો વાસ થઈ શકે.
(૨૪) જૈસે માયા મન મે, તૈસે રામ રમાય, તારા મંડળ છાંડકે, જહાં કેશવ ત્યાં જાય.
જેમ દુનિયાની માયામાં યાને મોજ મજાહના વિચારોમાં મન ચક્યુર બની તેમાં લીન્ન થઈ જાય છે તેમ જે મન પરમાત્માના વિચારમાં લીન્ન થઈ પિતાને ભુલી જાય, તો તે માણસ સૂર્યમંડળ પણ છોડીને ત્યાં પહોંચી જાય કે જ્યાં પરમાત્માનો વાસ છે.
