________________
જ્યાં “હું પણું” નહિ ત્યાં પરમાત્મા હોય.
૨૨૧
(૭૨૧) મેરા મુજને કછુ નહિ, જો કછુ હોય તે તેરા
તેરા તુજ સેપતે, કયા લગેગા મેરા?
મારૂં (જેવું) તે કાંઈ છે જ નહિ, જે પણ છે તે તારૂં (પરમાત્માનું) છે, અને તે બધું તેને હવાલે કરવાનું, એટલે બાકી રહ્યું છું કે તે આપણું કહેવાય?
(૭૨૨) છોડે જબ અભિમાનકે, સુખી ભયા સબ જીવ ભાવે કઈ કછુ કહે, મેરે હૃદય નિજ પિવ.
પેલું તો મારું છે, આ વસ્તુઓને ધણુ હું છું એવું એવું (હર તરેહનું) અભિમાન જ્યારે છોડે, ત્યારે જ તે જીવ ખરે સુખી થાય છે, અને એ રીતે જે નમ્ર થાય છે, તેના હૈયામાં પરમાત્મા વાસ કરે છે, પણ નમ્ર થવાથી, કબીર કહે છે કે જે કઈ તારી મશકરી કરે તો તારે તેની ચિંતા કરવી નહિ, કારણ આપણું હૈયામાં ઈશ્વર હોય તો પછી આપણે બીજા કેઈની શી પરવાહ છે?
(૭૨૩) તિમ્મર ગયા રવિ દેખતે, કુબુદ્ધિ ગઈ ગુરૂ જ્ઞાન,
સુબુદ્ધિ ગઈ કછુ લોભસે, ભકિત ગઈ અભિમાન. સૂર્ય ઉગવાથી જેમ અંધારૂં જતું રહે છે તેમ ગુરૂએ આપેલાં જ્ઞાનથી માણસની દુષ્ટ મતિ દુર થાય છે; લેભથી જેમ માણસની સદ્ બુધ્ધિ નાશ પામે છે તેમ અભિમાન કરવાથી પરમાત્મા તફની ભક્તિ જતી રહે છે, અને
જ્યાં પિતાનેજ વિચાર રહે એટલે કે “મને સુખ મળે, મને સારું થાય, હું એાટે થાઉં એ પ્રકારના હું પણુના ખ્યાલો મનમાં રહે ત્યાં પરમાત્માને વિચાર કેમ સમાય?
