________________
૨૨૨
કબીર વાણી.
(૨૪) આપે સબહિ જાય, યિા કરાયા સાય;
આપ તજે હરિને ભજે, લાખામે બિરલા કેય. “હું હું” કર્યાથી યાને અભિમાન દેખાડયા કીધાથી માણસનાં કીધેલાં કારવેલાં (સારાં કાર્યો) સર્વે ફેકટમાં જાય છે, પણ કબીર કહે છે કે એ પિતાને વિચાર છોડવાવાળો, અને માત્ર પરમાત્માને જ ભજવાવાળો માણસ, તે લાખમાં એકાદજ કોઈ વિરલ હોય છે.
(૭૨૫) ભરમ ગયા તબ જાનિયે અચરજ લાગે ન કોય;
એ લિલા હય રામકી, નિરખે આપા બેય. માણસના વેહ અને (ખોટા) ભ્રમે ત્યારેજ ગયેલા કહેવાય કે જ્યારે તેને કોઈપણ વાવની અજાયબી લાગે નહિ, પણ એ ત્યારે થઈ શકે કે જ્યારે માણસ પોતાનું હુંપણું છોડે, ત્યારે જ તે જોઈ શકે, કે આ બધું (જગત) જે છે તે પરમાત્માની જ લીલા છે, યાને સર્વેમાં પરમાત્માજ સમાયેલા છે.
