________________
૨૨૦
કબીર વાણી. વાંસ ઘસાવાથી અગ્નિ પ્રગટ થઇ આખાં જંગલનાં જંગલ બાળી નાખે છે, અને પોતે પણ સાથે બળી મરે છે, જેથી “પતાનાં કુટુંબ પરિવાર બાળ્યાં” એવું તેને માટે કહેવાય છે, એજ રીતે જે માણસ પોતાનાં ઉંચા કુળ માટે અભિમાન દેખાડ્યા કરે પણ કરણું ઉંચી ન કરે તે પોતે દુઃખી થઈ આખાં કુટુંબને પાયમાલ કરે છે.
(૭૧૮) કબીર! તહાં ન જાઈયે, જહાં કુલકે હેત;
સાધુપને જાને નહિ, નામ આપકે લેત.
એ કબીર! જે માણસ પોતાનાં કુળ માટે ખાલી બડાઈ માર્યા કરે અને વારંવાર પોતાનાં વડીલનું નામ લઇ પોતાની મોટા દેખાડયા કરે કે
હું ફલાણ ખાનદાનને દિકરો છું.” પણ જે પિતાની કરણી નેક કરતો નથી, તે માણસ પાસે તું જ ને.
(૭૧૯) બડે બડાઈ ન કરે, બડા ન બેલે બેલ; હિરા મુખસે ના કહે, લાખ હમારા એલ. હિરે અમૂલ્ય હોવા છતાં, પોતાની કીંમત લાખ રૂપિયા છે એવું મોડેથી કહેતું નથી તેમ, (જ્ઞાની) પુરૂષ પોતાની મોટાઈની ડીંગ હેડેથી કદી મારતા નથી અને પોતા માટે જરાએ અભિમાન ધરાવતા નથી.
(૭૨૦) ના મુંજ છાઈ ન છાપરી, ના મુજ ઘર ન ગામ;
જે કઈ પુછે કે હય? ના મુજ જાત ને ઠામ. કબીર કહે છે કે મારી તે નાની ઝુપડી પણ નથી અને ઘરે નથી અને નથી મારું પોતાનું ગામ; મને કઈ પુછે કે “તું કોણ છે?” તે મારે જવાબ એ કે, મારી તો જાત પણ નથી ને મારું કંઇ ઘરબાર પણ નથી, પણ હું તો પરમાત્માને ભક્ત છું. સારાંશ કે દુન્યામાં કઈ પણ વસ્તુ આપણી છેજ નહિ, ત્યારે અમસ્થી બડાઈ શા માટે કરવી?
