________________
સુખ આપવામાંજ છે, લેવામાં નથી.”
૧૮પ
(૬૧૦)
જહાં દયા વહાં ધર્મ, જહાં લેભ વહાં પાપ; જહાં ઠોધ વહાં કાળ, જહાં ક્ષમા વહાં આપ.
જેનામાં દયા હોય તેજ માણસ ધર્મ કહેવાય, જેનામાં લોભ તે માણસ પાપ કરે છે, જ્યાં કેદ અને ગુસ્સો વેરભાવ રહેલો હોય ત્યાં કાળ હાજર છે, અને તેને નાશ થવાને જ, પણ જેનામાં સહનશિળતા હોય અને જે સર્વની ભૂલ દરગુજર કરનારે હેય તેનામાંજ પરમાત્માને વાસે રહેલે છે.
(૧૧) કુંજર મુખ કન ગિરિ, ખુટે ન વા આહાર કિડી કન લે ચલી, પેષણ દઇ પરિવાર.
હાથીના મોહમાંથી ખાતાં ખાતાં કણકી જેવા નાના કકડા નિચે પત્ર જાય છે. તેથી કાંઈ હાથીને ખોરાક ઘટી જતો નથી, પણ તે બારીક કકડાઓ કિડી ઉપાડી લઈ જાય છે અને તેમાંથી આખાં કુટુંબ પરિવારનું પોષણ કરે છે– અર્થાત–ડુંક પણ દાન કર્યાથી કેટલું ભલું થઈ શકે છે અને માણસનું કાંઈ ઘટી જતું નથી એમ કબીરનું કહેવું છે.
(૧૨) કાતા દાતા ચલ ગયે, રહે ગયે મખીશુર
દાન માન સમજે નહિ, લડનેમે મજબુર. કબીર કહે છે કે, સખી ને પરમાથી લોકો જતા રહ્યા અને માત્ર મમ્મીચુસે આ દુનિયામાં રહેલા છે, જેઓ કોઈને આપવું, લેવું યા માન આપવું એવું કાંઈ સમજતા નથી, પણ પિતાને જ સ્વાર્થ શોધવાને અને લડવાને હંમેશાં તત્પર રહેલા છે.
