________________
૧૨૦ -
કબીર વાણી.
(૩૯૪) માલા તિલક બનાયકે ધરમ બિચારા નાહિ; માલા બિચારી ક્યા કરે, મેલ રહા મન માંહિ, હાથમાં માળા લીધી, કપાળે તિલક કીધું ને સન્યાસીનું ડેળ ઘાલ્યું પણ સન્યાસીને ધર્મ તો પાંચે ઇઢિઓની મજા અને વ્યાપાર છોડી દેવામાં છે, ધર્મ પાળવાનું તે તને ભાન નથી ને તેને બદલે તારા મનમાં
જશેખના વિચારો ભરાઈ રહ્યા છે, તે તે પછી માળા બિચારી તને માલેકને મેલાપ કેમ કરાવી આપે ?
(૩૫) મુંડ મુડાવતદિન હિ ગયા, અજહુ ન મિલ્યા રામ; શમ બિચારા કયા કરે, મનકે ઔર હિ કામ?
એ રીતે માથે બેડાવતાં બેડાવતાં તે આ જન્મારે પુરે છે, તોયે પરમાત્મા તે માન્યા નહિ; પરમેશ્વરને મળવા માગે નહિ ને ઇઢિઓની મેજ ભેગવવા માગે, તો પછી માલેક શી રીતે મળે?
(૩૯૬). કાણ કાટકે માલા કિની, માંહે પયા સૂત;. માલા બિચારી કયા કરે, જે ફેરનહાર કપૂત?
લાકડાં કાપીને તેમાંથી દાણું બનાવ્યા, ને સુતર પઇને માળા બનાવી, પણ માળા ફેરવનારજ છેટે, તે પછી માળા બિચારી શું કરે ?
(૩૯૭) માલા તિલક તે ભેખ હય, રામ ભકિત કછુ એર; કહે કબીર જીન પહેરયા, પાંચે રાખે ઠેર. હાથે માળા ફેરવવી, માથે તિલક કરે એ સર્વ બાહેરને માત્ર દંભ છે, જ્યારે પરમેશ્વરની ભક્તિ કરવી એ જ કાર્ય છે, કારણ ખરો સન્યાસી જેને થવું હોય, તેને તે પોતાની પાંચે ઇન્દ્રિઓને તાબે કરવી જોઈએ.
