________________
6 જૈનદર્શન-શ્રેણી : ૩-૧
રાજબાગમાં પ્રફુલેલા આ મલિકા-પુપે પિતાના પરિમલેથી દશે દિશા મઘમઘાવી મૂકી.
અવન્તિ, મદ્ર, કાશી, કેશલ ને મગધ, અભિનવ સૌદર્યની ખોજમાં બધે ફરીને આવનારા રાજદૂતે પિતાના રાજવંશી જનને, સર્વ શાસ્ત્રોના સાર જેવી વાત, એક આંખ અર્ધમીંચી કરીને કહેતાઃ
“ફૂલ તે ઘણાં જોયાં, પણ મહિલકાથી હેઠ!
એની પાસે તમારા આ જાઈ, જૂઈ, ચંપે નકામાં! “નકામાં છે. આ અંતઃપુરે ને નિર્માલ્ય ધન જેવી છે
આ અસૂર્ય પશ્યાઓ!” “હું, એ શું કીધું? ક્યા બાગનું ફૂલ!” સિંહાસન પરથી અડધા ઊભા થઈ જઈને એ રાજવંશીઓ પ્રશ્ન કરતા, ને રસઝરતા અર્ધખુલલા એ શેષ વાત સાંભળવા અધીરા બનતા. પણ રાજદૂતેય કંઈ કાચા ગુરુના ચેલા નહોતા. આવું અતિ મહત્વનું રહસ્ય પ્રગટ કરવા બદલ મનમાન્યા પારિતોષિક માટે એ હાથ લંબાવતા.
અરે, આવી મહત્વની વાત કહેવામાં આવે વિલંબ તે કેમ પોષાય? કેવા છે આ લાલચુ જને !' રાજવંશીઓ પિતાના દેહ પરના અલંકાર-આભૂષણોમાંથી જે જલદી નીકળી શકે તેવાં હોય તે કાઢીને આપી દેતાં કહેતાઃ “આવી વાતેમાં ઈનામ તે અનિવાર્ય હોય છે, પણ તમારે પહેલેથી આવી લાલચ રાખવી અઘટિત છે. દુનિયામાં કદરદાની પણ કઈ વસ્તુ છે ને!”
