________________
સંત-શિષ્યની જીવનસરિતા
નથી સમજ પડતી શ્રીહરિ, કઈ જાતની આ રમત છે; ગભરાય છે ગાત્રે બધાં, મારે રમત રમવી નથી.
હાં, દૂર...૫ પ્રભુના પ્રત્યક્ષ પ્રકટરૂપ એવા સશુરુના વિરહની આ રમત કાંઈ વહેલી પૂરી થાય તેમ ક્યાં હતી? એ અનંત હતી. આજ સુધી અનંતા યુગ એ પરમતત્વના વિરહમાં વીત્યા હતા. હવે પિકારી પિકારીને પોતે એ ભવરમતને અંત માગતા પ્રભુને, પિતાના પ્રભુરૂપ પરમ ઉપકારી ગુરુદેવને, સંગ ઝંખી રહ્યા.
હેયે રમત ઘડી બે ઘડી, બહુ તે દિવસ બેચારની; આ તે અનંતા યુગ ગયા, એવી રમત રમવી નથી. ત્રિભુવનપતિ તુજ નામના, થાક કરી કરી સાદને; સુણતા નથી કેમ “સંતશિષ્યને આ રમત રમવી નથી.
હાં, દૂર ૬ ૧ પરંતુ આ રમત શીઘ પૂરી થાય તેમ ન હતી. ગુરુદેવનું દર્શન, મિલન કે તેમના સાથે પ્રત્યક્ષ વાસ પણ હવે શક્ય ન હતું. પણ આ છતાં ય આત્માની અમરતાની દષ્ટિએ ગુરુદેવ પરેક્ષરૂપે તેમની સાથે જ હતા, તેમના અંતરમાં જ તેમણે વાસ કર્યો હતો. ગુરુદેવનાં ગુણગાન કરી તેમના વિરહમાં કંઈક સમાધાન શોધતાં લખેલું તેમનું આ પદ આ વાતની સાક્ષી પૂરે છેઃ
ગમે મને ગુરુજીના ગુણ ગાવા, જનમતણે ય કરીને જાવા. ધરમમય જીવન ધરનારા, કથીરમાંથી કુંદન કરનારા; હકીમ ભવરગને હરના શ . .... .. ગમે મને ૦ ૨. રહ્યો હતો વિષમાં વળગી, સરવ મારું જાતું હતું સળગી; અંતરદશા એથી કરી અળગી . . . ગમે મને ૦ ૩. જેણે મારા ઘટડામાં ઘર કીધું, વૈરાગ્યેથી મનડાને વિયું;
સમજાવ્યું સુખદાયક સીધું . . . ગમે મને ૦૫. ૧ “પ્રાર્થનામંદિર' આ. ૧૬ : પૃ. ૮૧-૮૨
