________________
સતી બંસાલા-૧
- ૧૭
“આ શું દૈવી માયા છે. હું શું સ્વપ્ન જોઈ રહી છું? પણ આ તે વખ નથી. આ બાળક કેણ છે ? કયાંથી આવ્યો ?' દાસીને બૂમ પાડી. રંગમહેલની બહાર આવી તો સનાટે. જે ખૂટાઓ સાથે ઘડાઓ બાંધ્યા હતા તે ખૂટાઓ ઉખડીને પડયા હતા. જ્યાં ત્યાં ઘોડાની લાદ પડી હતી. ત્યાં કેઈ નહોતું. બંસાલાએ વિચાર્યું –
ચોકકસ જ આ કઈ દેવાયા છે. આ બાળક જ હશે.”
માની જેમ મુકનને ખેાળામાં ઊઠાવી લીધે. ગળામાં એક ગાંઠમાં કાંઈક બાંધ્યું હતું. છેલ્લું તો રેશમના કપડા પર કાંઈક લખ્યું હતું. બંસાલા પત્ર વાંચીને હસી
મારું ભાગ્ય આવું છે? પૂર્વ ભવનાં મારાં કરેલાં કમનું શું કહું તમને ? દોષ તે મારા કર્મો જ છે. આ પત્રમાં સસરાએ મારી પાસે માફી માગી છે. પણ હું કે છું તેમને ક્ષમા કરવાવાળી ? હવે મારા શિશુ પતિને પાળીશ. બનવાકાળ બનીને રહેશે અને હું મારાં કર્મોનું ફળ સમભાવથી ભેગવીશ.
પતિવ્રતા તે આકાશને પણ હલાવી નાખે છે. જોઉં યમ મારા સૌભાગ્યને કેવી રીતે ઝુંટવી લે છે. સાવિત્રીએ તે યમ પાસેથી સત્યવાનને ઝુંટવી લીધું હતું. પણ તે
૨
.
