________________
२४७
जह गेहम्मि पलित्ते, कूवं खणिउंन सक्कए कोइ। तह संपत्ते मरणे, धम्मो कह कीरए जीव ! ॥३५॥ रूवमसासमेयं, विज्जुलयाचंचलं जए जीअं । संझाणुरागसरिसं, खणरमणीअंच तारुण्णं ॥३६ ॥ गयकन्नचंचलाओ, लच्छीओ तिअसचावसारिच्छं। विसयसुहं जीवाणं, बुज्झसु रे जीव! मा मुज्झ ॥ ३७॥ जह संझाए सउणाण, संगमो जह पहे अ पहिआणं । सयणाणं संजोगो, तहेव खणभंगुरो जीव ! ॥ ३८ ॥ निसाविरामे परिभावयामि, गेहे पलित्ते किमहं सुयामि । डझंतमप्पाणमुविक्खयामि,जं धम्मरहिओ दिअहा गमामि ॥३९॥ जा जा वच्चइ रयणी, न सा पडिनियत्तइ । अहम्मं कुणमाणस्स, अहला जंति राइओ ॥ ४० ॥ जस्सऽस्थि मच्चुणा सक्खं, जस्स वऽस्थि पलायणं । जो जाणे न मरिस्सामि, सो हु कंखे सुए सिया ॥४१॥ दंडकलिअंकरित्ता, वच्चंति हु राइओ य दिवसा य। आउसं संविल्लंता, गया वि न पुणो नियत्तंति ॥ ४२ ॥ जहेह सीहो व मियं गहाय, मच्चू नरं णेइ हु अंतकाले। न तस्स माया व पिया व भाया, कालम्मि तम्मं सहरा भवंति॥४३॥