________________
२४३
॥ मूळपाठ ॥
॥वैराग्यशतकम् ॥
संसारम्मि असारे, नत्थि सुहं वाहि-वेअणापरे । जाणतो इह जीवो, न कुणइ जिणदेसिअं धम्मं ॥१॥ अज्जंकलं परं परारिं, पुरिसा चिंतंति अत्थसंपत्तिं । अंजलिगयं व तोयं, गलंतमाउंन पिच्छंति ॥२॥ जंकल्ले कायव्वं तं अज्जं चिय करेह तुरमाणा। बहुविग्घोहु मुहूत्तो, मा अवरण्हं पडिक्खेह ॥३॥ ही ! संसारसहावंचरियं नेहाणुरायरत्ता वि। जे पुव्वण्हे दिट्ठा, ते अवरण्हे न दीसंति ॥ ४ ॥ मा सुयह जग्गियव्वे, पलाइयव्वम्मि किस वीसमेह ? । तिन्नि जणा अणुलग्गा, रोगो अजरा अ मच्चू अ॥५॥ दिवसनिसाघडिमालं, आऊसलिलं जिआण घित्तूणं । चंदाइच्चबइल्ला, कालरहट्टं भमाडंति ॥६॥ सा नत्थि कला तं नत्थि, उसहं तं नत्थि किंपि विन्नाणं । जेण धरिज्जइ काया, खज्जंती कालसप्पेण ॥७॥