________________
૧૯૭૫ની કવિતા
શ્રીજીને ભક્ત
(પૃથ્વી) “ખમ વરસ આટલું, ગણ ઘણો થશે બાપલા; તમે ય ધરમી થઈ અકજ શીદ કેપ ભલા ? જુવાર કણ ના બચી, નગદ-વ્યાજ ક્યાંથી ભરું? પલેગ ભરખી ગયે પરભુએ દીધે બેટડો જુવાન, મજ રંગની સકળ મૂડી લૂટી ગયો.” પટેલ નયને ભર્યો, શબદ કંઠ રૂંધી રહ્યા.
અલ્યા!” હકમચંદ કહે: “નગદ લઈ જતાં લાજ ના, અને ટટળતે હવે ? મનખ જે ભલો, લાવને બધી રકમ સામટી ! ધરમફંડની એ બધી તને ન પચશે કદી. મગન એક ચાલ્યો ગયો; નવીય ઉપડી જશે; પરભુ ન્યાય સાચો કરે. પલેગ હિમ જે નયાં, કરમ-ભગ એ તાહરાં, મને ન ગમ એ બધી.” વચન બોલતાં શેઠીએ
લલાટ પર પિયાં તિલકછાપ “શ્રીજી” કહી ! (કુમાર)
ઠાકર ચોકશી ૨૦- ~
કાવ્યની મૂર્તિ
(ખંડ–સ્રગ્ધરા) કૌમાર્યો તે ચીને ગગનપટલને વીંધતી કલ્પનાનાં, કાવ્ય કેવાં બહાવ્યાં ભૂતલ પર રહી ચૌદ લોકોત્તરોનાં ?
ને સાધી જ્યાં ઉમંગી પ્રણય હસત શી, આત્માતંત્રી સખી- મધુર બજત–શી, પ્રાણુન્ના લસંતી,
ત્યાં-તારી–વહેતી
૨૪૯
