________________
ગ્રંથ અને ગ્રંથકાર પુ. ૭
નીચેનાં રાણકદેવીનાં વચને સિદ્ધરાજ પ્રબંધમાંનાં ધ્યાન ખેંચનારાં છે.
तई गढुआ गिरनार काहु मणि मच्छर धरिउ । मारितां खंगार एकु वि सिहरु न ढालिउ ॥ जेसल मोडि म वाह पलि वलि विसूउ भावि यइ । नह जिम नवा प्रवाह नवधण विणु आवइ नहि ॥ वाटी तउ वढवाण वीसारतां न वीसरइ ।
सोनासमा पराण भागावह तइं भोगवइ ॥ નીચેનાં સુભાષિત પણ મન હરે એવાં છે.
जाआ रावणु जाइउ दहमुह इक्कसरीउ । जणणी पीहली चिंतवइ कवणु पिया विह खीरु ॥ एहु जम्मु गयु नग्गउ भडसिरि खग्गु न भग्गु । तिक्खां तुरां न मणिआं गोरीगलइ न लग्गु ॥ कसु करु पुत्तकलत्तधी कसु करु करसण वाडि । आइवु जाइवु एकला हत्थ बिनिवि झाडि ॥ હવે મvāરા કિંવા પ્રાચીન ગુજરાતીનાં વ્યાકરણ આદિપ્રવર્તક
અને પ્રાકૃત બેલીઓના પાણિનિ જે હેમાચાર્ય તેની पारमा माया- अष्टाध्यायीमाथी २६ तारिये छिये. से -૨મા શતકનું સમર્થ ગુર્જર ગ્રંથકારનો સમય ઈ. સ૦ ૧૦૮૮ગુજરાતી ૧૧૭૨ છે. આથી એના મvāા ખંડમાં સંગ્ર
હેલું સાહિત્ય બારમાં અને અગિયારમા શતકની લેક-ભાષાના દ્રષ્ટાંત તરીકે લેઈયે છીયે.
घायसु उड्डावन्ति अइ पिउ दिट्ठउ सहसत्ति । अद्धा घलया महिहि गय अद्धा फुट्ट तडत्ति ।। हिअडा फुट्टि तडत्ति करि काल क्खेवे काई । दे क्खउं हय विहि कहिं ठवइ पइ विणु दुक्खस याई ॥ साहु धि लोउ तडफडइ वड्डुत्तणह तणेण । वड्डप्पणु पुणु पाविअइ हत्थि मोकलडेण ॥ जइ न सु आवइ दुइ घर कांइ अहो मुहु तुज्झु । वयणु जु खण्डइ तउ सहिए सो पिउ होइन मुज्झु ॥ जा स सणेही तो मुइअ अह जीवइ निन्नेह । बिहिवि पयारेहिं गइ अधण किं गजा खल मेह ॥
१६०
