________________
નર ગયા, ને વાત રહી ]
- ૩૦૩ સારા કણનાં છે, તેથી એને સજીવન કરવાં જોઈએ. માદેવજી કે', “પારવતી એને આપણે સજીવન કરીએ, પણ પછી એ આપણી પાસે બધી ફોજ સજીવન કરાવશે.” તો કે “નહીં કરાવે.” પછી અમીને કુંપે ને કળંબરની કબરે ઝારી, એટલે પાંચે જીવ ઊભાં થયાં. કુંવર કે’, ‘આ તેરસેં તુંબા ફાજને સજીવન કરે તે અમે જીવશું, નહીં તો તમે જશો એટલે અમે ફરી મૃત્યુ પામીશું, તે દોષ તમારે માથે છે.” પછી મહાદેવજીએ બધી ફોજ
ભી કરી. સવારને પર થયો એટલે અફીણકોસંબા કરી, રાવણું મેળવી, સહુને જરજવારા કરી રાજીપે કીધો. માલદે મૂડિયે જ લઈને પોતાના મુલકમાં છે. કુંવર ગઢાવાળથી પિતાના સાસરાને ઘેર ગ્યો. ત્યાં મહિનેમાસ રહીને સુંદર કુંવરીને કે’, ‘તમારા બાપને કે'જો કે આલવુંમેલવું હોય ઈ આલે. અમે અમારે દેશ જઈશું. એના બાપે લાવલશ્કર આહ્યું. કુંવરીની મા તે છઠે ખૂણે કોણ જાણે ક્યાં ભરાઈ ગઈ, તે મોટું નહીં દેખાણું. કુંવર પાલણપીરની સાંઢ પર સામાન ભરીને નીકળ્યો. પેલી માળણને ઘેર ગયો ને તેને ખસેં પાંચસેં રૂપિયા આયા.
ચાલ્યા ચાલ્યા પોતાના ભાઈ કણબીને ઘેર મૂકયો તે ત્યાં આવ્યા. બે સિપાઈ ને આગળ મૂકયા, કે જાઓ એને તેડી આવો. તેને તેડીને પિતાના ભાઈ પાસે લાવ્યા. ઝાંઝ કહે, “ભાઈ! તું મને એાળખે છે ?' તો કે', “ના ભાઈ! હું નથી ઓળખતો.” તો છે જ. આપણા બાપે આપણને દેશવટે દીધો તે ને આપણે નીકયા'તા તે હું ઝાંઝ ને તું માંડણ માલદે મૂડિયાની બહેન પેલી તારી સ્ત્રી એને પરણું, ને આટલાં ઘડાં છે, ઊંટ છે તેમાંથી તારી સરતમાં આવે તેના પર તું બેસ.” તે કે’, કે “હું નહીં બેસું. જે વખત મારે તારગી ઘેડે આવશે તે વખત બેસીશ, નહીં તે પગપાળા હીંડીશ.”
૧. કુળનાં, ૨. સંજીવનીની, ૩. ડાખળી, ૪. ફેરવી, ૫. માફામાફી.
