________________
૨૦૨
[ લોકસાહિત્યમાળા મણકો-૬ સુધી તે મારું સગપણ કેથી કાંઈ થિયું નથી. ને મેં કશું નબળું કર્યું હાય, તે જોગમાયા ! મને તાણી જજે, નંઈ માગ દેજે.” તે ઊતરી. સામી તેડે ત્રણે ભેગાં થિયાં. ચાલ્યાં ચાલ્યાં સુંદર કુંવરીને શહેર પહોંચ્યાં. ત્યાં ગામમાં તે નહીં ગયાં, ને વનવગડામાં ગઢગેવાળ હતો, ત્યાં ઉતારે કર્યો. એટલામાં સવા લાખ ગોવાળ આવી મળ્યા.
હવે માલદે મૂડિયો આવ્યો. ને તેની પાછળ તેરસે તુંબાર ફોજ ચઢી છે. કુંવરને મારવાને ગઢને ફરતી તે પડી. તોપ છૂટવા માંડી ને, ગઢાવાળના કાંગરા ઊડવા માંડયા. કુંવર વિચાર કરે, કે “આ ગઢવાળ હું જીવતાં પડે એ ઠીક નહીં. પછી પેલે તેજી ઘેડે પિતાના સાસરાને ત્યાં મૂકી ગયેલો તે લીધે, ને સામાન માંડીને તેની ઉપર ચઢયો, ને આકાશમાગે કુંડાળાં પાડીને નવધારે ખડગ વાપરવા માંડયું. એમ કરતાં તેરસે તુંબા ફોજ કાપી નાખી, ને ખળિયાણ કરી મૂક્યું. પછી મુડદાંવાળું મેદાન જોઈને મનમાં વિચાર કરે છે, કે “ભલા ભગવાન! એક સ્ત્રી કાજે મેં આટલું માણસ માથું !' એમ દુઃખ આણી તે વખતે પેટ કટાર ખાઈને કુંવર ત્યાં મૃત્યુ પામ્યો. એ જાણીને સુંદર કુંવરી ત્યાં આવી, ને આપઘાત કરીને એ ઠેકાણે બળી મૂઈ. માલદે મડિયાની બેન હતી તે કહે કે “મારા દેશના આટલા ભાઈ મરાણા ને મારો પુરુષ પણ ગયો, તે હવે મારે જીવીને શું કરવું છે ? ” તે બાઈ પણ ત્યાં મૂઈ. તેજી જોડે હતું, તે કે છે કે, “મારે ચઢનાર મૂઓ, ત્યારે મારે જીવ્યાનું શું કાજ છે ?” તેણે ચાર પગ વચ્ચે કટાર ઊભી કરીને પડતું નાખ્યું, તેથી તે પણ રામશરણ થઈ ગયો. બધાં મૂઆ, ને બધું ખેલાઈ ગયું.
હવે એ વખતે માદેવજીને પારવતી એ ઠેકાણેથી જતાં હતાં. ત્યારે પારવતી માદેવજીને કે, છે, કે “આ પાંચ જીવનાં હાડકાં
૧, ક્યાંઈ, ૨. તુમડાં.
