________________
નર ગયા, ને વાત રહી ]
૩૦૧ નહીં, ને એ નવી બાયડી કરવાનું છે એવું જાણીને. ઘુમરાયેલી રહેતી. આગલી રાતે શીરે ને કંસાર ને પૂરી ઠેલી ઠેલીને ખાઈને સૂઈ રહેલી, તેણે દિશાએ જઈને રાજાનું ડીલ બધું બગાડી મેલું'તું. આ ખબર સાંભળીને માલદે કે કે, “હમણાં જ કને એને મારી નાખું છું.” એમ કહેતે કે પિલો ભરો ખભે ભરાવીને નીકળ્યો. વનમાં જતાં જતાં પછી મેરને પૂછે છે:
વનનાં હે મારુલા રે, ત્રણ જતાં ભાળિયાં છે ? મેર કે' છેઃ
માલદે તું મૂડિયા રે, પાછેરે ને વળજે, મારા લાલ રે, કાંઈ જેનાં ને તે હતાં રે, નર લઈને વળી ગયા છે.
એમ કરતાં તે કુંવરની લગભગ આંબી ગયો ને મારવાને તીર ખેંચવા ગ્યો, તે હાથ બગયો, તે લૂછતો જાય ને બબડત જાય. જેઠ મહિનાને દિન છે, ને રસ્તામાં મહી નદી આવી. તેમાં બહુ પૂર આવ્યું છે, ને પેલાં ત્રણ માણસ ત્યાં અંતરાણ. કુંવર કે” કે “રાણી! મારે ને તમારે આ જગાએ સાચપારખાં લેવાનાં છે.” પછી કે કે, “ હે જોગમાયા ! એક સ્ત્રી વિતરેક મેં નબળું કર્યું હોય, ને હું બદફેલમાં હીંડચો હોઉં, તો મને તાણી જજે, નહીંતર એક વારનો મારગ દેજે.” તેમ કે'તાં અડધું પાણી આમ ખળકાણું ને અડધું આમ નળકાણું એટલે વચમાં માગ થયો, ને કુંવર સાંઢ લઈને પેલીમોરની તેડે ગયો. પછી માતાજી બંને તેડે સમાં થઈને વે'વા માંડયાં. હવે સુંદર કુંવરી કહે છે, કે “ હે જોગમાયા ! મેં એક પુરુષ વતરેક નબળું કથન કર્યું હોય, કે હીંડી હૈઉં, તે મને તાણી જજે, નહીંતર એક વાર માગ દેજે. એને માગ દીધે, એટલે એ બાઈ પણ ઊતરીને પેલી ગમ ગઈ હવે મૂડિયાની બહેન રહી કે છે, કે “ આટલી વખત
૧. ચામડાને ભા. ૨. વગર.
