________________
૨૯૮
[ સૈકસાહિત્યમાળા મણુકા-દ
કે’, કે ‘દરબારમાં હીણુંા હી'ક્યો, તે પગીને ખેાલાવીને એનું માથું વઢાવી લીધું, ને આપણા લાણા કૂવામાં નાખી દીધા છે.’
ત્યાં જઈને ખારીમાંથી રાજા જોવા જાય છે, તેા માંઈ ઘાસ ને કાંટા, ને જાળાં ને ઝાંખરાં બહુ ઊગી ગ્યાં છે. રાજાએ મજૂર લાવીને તે વાઢી નખાવીને પાધરુ કર્યુ. પછી માંઈ જોવા જાય છે, તેા કુવર ભૂરા કાંતણુ જેવા થઈને અંદર પડી રિયા છે. કુંવર ૐ”, ‘રાજા ! તને ખીજુ કાંઈ હું કે'તા નથી, પણ સૂતરને ત્રાગડે લાવીને તું કૂવામાં મૂક, ને મારા મોઢામાં આવે, એટલે તું મને ઉપર તાણી લે.' એને બારણું કાઢીને, માંચા મગાવીને માંચામાં નાખ્યા. પછી રૂમાં સાત દા'ડા સુધી ભારી મૂકયો. ઢાશિયાર થયા, એટલે એને પૂછ્યુ, કે ‘તમને શા વાંકેથી કૂવામાં નાખી દીધા હતા ?’
કુંવરે પછી બનેલી વાત કહી. કૈ', કે મારે। રાજા કયારે આવે ને મને કારે કાઢે, એવા વિચાર કર્યાં કરતા હતા.’ રાજાને રાણીએ તરફનું બહુ માઠું લાગ્યું. ગામમાંથી ઘાંયજા મગાવીને રાણીઓનાં માથાં ખાડાવી નંખાવ્યાં; કળીચૂને લાવીને માથે ચાપડાવી દીધેા; સાત ગધેડાં મ’ગાવ્યાં, ને તેના પર અવળે માટે રાણીઓને બેસાડી, ગામમાં ફુલેકુ॰ ફેરવ્યું, ને કાઢી મૂકી.’
કુંવર પછી કે”, “મને બાર વરસ અહીં રહેતે થઇ જ્ગ્યાં છે. તે ખાર વરસના દિન ગણીને ચુકાવા કરી આપે, એટલે હું નેકરી મૂકીને ઘેર જાઉ.' પછી ત્યાંથી સાંઢા લઈને નીકળ્યે,
હવે બહુ વરસ થઈ ગ્યાં એટલે પેલી સુંદર કુંવરી વિલાપ કરીને રુએ છે, ને કે' છે,
સમડી ને શક્તિએ રે, માડીજાઈ બહેનડે! જી, મારે એક સ`દેશે। લઈ ચાલ, મારા લાલ રે, ૧. વરધાડા.
