________________
નર ગયા, ને વાત રહી ].
૨
કુંવરી બોલી: સવા લાખ ગાવાળા રે, ડુંગરિયા તે સેવો છે, અને તમે લાવે લીલુડા હે વાંસ, મારા લાલ રે; એ વાસેની નિસરણી ઘડાવજે જી.
કુંવર એ મેલે નિસરણી માંડીને પરભાર્યો ચડ્યો. એક દાડે બે દા'ડા રો જન્મે ત્યાં પેલી પાલણપરની સાઢે પાછી સાંભરી, એટલે પાછા ચાલી નીકળ્યો.
કુંવરી કહે, મારે ને કાંઈ જાણે રે, વન કેરો મરગલો છે, કોઈ કહે જાણે કળાયેલ મેર, મારા લાલ રે, માત્ર
અહીંથી નીકળીને કુંવર સાંઢા લેવાને પાલણપર જાય છે. છ મહિને ત્યાં પહોંચી રહ્યો. દી આથમ્યો એટલે કુંવર ઓઝત કુંભારને ત્યાં ઊતર્યો છે.
એ કુંભારને દરબારને માણસ આવીને કહી “છો કે “આજે ગામની ચિકી કરવાને તારે વારો છે, તે તું જજે.' એ સાંભળીને ઓઝી રેવા મંડી “ ઓઝાની બાયડીને રોતી ભાળીને કુવર પૂછે, કે “બાઈ ! તું શું કરવા રુએ છે ?'
બાઈ કે', કે “ભાઈ ! દુઃખ છે તે ઘણુંયે છે, ને નથી તે કાંઈ નથી. કાંઈ અમારું દુ:ખ તમે ભાંગશે ?' તો કે', “તારે એવું શું દુ:ખ છે ? ભાંગ્યા જેવું હશે તે ભાંગીશું.' એઝી કે,
અમારા ગામમાં નિત એક રાક્ષસ આવે છે. તે એક માણસ લઈ જાય છે. અમારા ઘરમાં હું અને મારે એ એમ બે જણાં છીએ. અમારે હૈયું છોકરું નથી. તેથી હું જઈશ તો એ રંડાશે, ને એઝ જશે તે હું રંડાઈશ. તેથી હું રોઉં છું.” કુંવર કે, “તમે કાંઈ ફિકર રાખશે નહીં. તમારે બદલે ચોકી કરવા આજ હું
૧. હરણ
