________________
૨૯૨
[ લોકસાહિત્યમાળા મણકે-૬ દાસી પૂછે, “સુંદર કુંવરી ! તમારે સેનાને વાળ તૂટયો છે, તે ક્યાં ગયા ?”
કુંવરી કે કે, “કુંવરે એક વડ વાવ્યો છે, તેને સોનાની ઝારીએ પાણી રેડ છું. તે વખતે કાંટાની લાંપ ભરાણી હશે, તે તૂટી ગયો હશે.”
દાસીએ જઈને રાણીને કહ્યું,
એટલે રાણી એ મેંણું માર્યું કે, “જમાઈ એ કે છે; પાલણપરની સાંઢા વડ હેઠ લાવીને બેસાડવી છે, તે મારી છોડીને સેનાને વાળ તેડી આવ્યો ?'
કુંવરને આ સાંભળીને ભારે રીસ ચડી. કે” કે પાલણપીરની સાઢે લાવીને આંઈ ઝીકારું, તે મૂઆગતે જાઉં.”
કુંવરી એની માને કે' છે : માતા ! તારી ને જીભલડી રે કીધી જોઈએ કટકા છે, અને તને આવે ઘણેરે તાવ, મારા લાલ રે. માત્ર
મેંણાને લીધે કુંવર પિતાના દીવાનખાનામાંથી હેઠે ઊતરી પડયો. ને જેમ જેમ તરતો જાય, તેમ તેમ કુંવરીની માની દાસી દાદરે તાળાં મારતી આવે. કુંવર ઘેડે સામાન માંડીને કુંવરીને મૂકીને નીકળ્યો. કુંવરી કે આજને દાડે તમે અહીં રઈ જાવ.”
કુંવર કે. સાતમા તે માળે રે, કબૂતર નહીં પહોંચતા જી, ત્યાં હું તે આવું શી રીતે, મારા લાલ રે, સારુ
કુંવરી કે', કે “હું ચીરને છેડે મૂકે, તે ઝાલીને તમે ઉપર આવો. કુંવર કે, કે “ચીરનો છેડે તૂટશે તે તેને અધવચ રંડાપો આવશે !”
૧. સ્વર્ગે જાઉં.
