________________
શ્રી પૃથ્વીચંદ્ર - અને ગુણસાગરનું સરલ - ચરિત્ર
નહોતી. આ ભયંકર જંગલમાં મૃત્યુ આવે તો પણ તે તૈયાર હતી. કારણકે ધર્મીજનોને મૃત્યુનો ભય જરાય હોતો નથી. જ્ઞાનીઓ જીવન મૃત્યુમાં સમદષ્ટિવાળા થઈ જાય છે.
15
બાળકનો જન્મ થયા પછી કલાવતીના જીવનમાં પરિવર્તન થયું. તેની ચિંતામાં વધારો થયો. બાળકના મોહથી એના જીવનમાં મમત્વભાવ જાગ્યો. બાળકને વાત્સલ્યથી નીરખી તેને દીર્ઘ આયુષ્ય અને મોટા ભાગ્યના આશીર્વાદ આપતી રહી. પણ એ આનંદ ઝાઝુ ટક્યો નહી. એ ચપળ બાળક માતાની ગોદમાં રમતો હતો અને અચાનક મેઘની ઘોર ગર્જનાથી ભય પામ્યો (ચમક્યો) અને ગોદમાંથી નીચે સિંધુના જળપ્રદેશ તરફ ગગડવા માંડ્યો. લાવતી બેબાકળી થઈ ગઈ. પોતાને હાથ પણ નહોતા કે ઝટ દઈને ઉંચકી લે. એનું હૈયું ચિત્કાર કરી ઉઠ્યું કે એ નદીમાતા પોતાનું રત્ન એનામાં સમાવી લેશે કે શું ? આ પૃથ્વી પર અનેક પાપીઓ વસે છે છતાં અત્યારે ભાગ્ય આ રંક અબળા પાછળ કેમ પડ્યું છે ? મરતા ને કેમ મારે છે ? એમને
એમ વિચારતી બાળક પાછળ ઘસડાતી ઘસડાતી જવા માંડી. છેવટે હાથ નહી હોવાથી બાળકને બે પગ વચ્ચે રાખી રોકી લીધો પણ હવે એ ને લેવો કેવી રીતે ? હવે જો બાળક પગમાં ખસી જાય તો સીધો જ ઊંડા જળમાં ગરક થઈ જાય. કોની મદદ માગવી ?
છેવટે રૂદન કરતાં કરતાં નદીમાતાને પ્રાર્થના કરવા માંડી. “હે દેવી તમને હું નમન કરું છું. દીન-અનાથ એવી મને આપ મદદ કરો. મારા બાળકનું રક્ષણ કરો. જો શીલ જયવંતુ હોય, શાસનદેવો પણ જો શીલને માનતા હોય, શીલતરફ તેમનો ભક્તિભાવ હોય, મારું શિયળ કલંકરહિત હોય તો હે માતા મારા બાળકનું રક્ષણ કરો.” કલાવતીના આક્રંદ અને શીલના પ્રભાવથી સિંધુદેવીનું સિંહાસન કંપાયમાન થયુ અને દેવી તત્કાળ કલાવતી આગળ હાજર થઈ. એના કપાયેલા હાથના બદલે નવીન બાહુલતા પણ આભુષણયુક્ત પ્રગટ થઈ, સતી કલાવતી પોતાના હાથ અને દેવીને જોઈ ખુશ થઈ. અને દેવીની સ્તુતિ કરવા માંડી. દેવીએ પ્રસન્ન થઈને કહ્યું.
