________________
* ૭૩ કુગ્રામમાં રહ્યા. ત્યાં મારું સર્વસ્વ હરી ઠગે પલાયન થઈ ગયા. દ્રવ્ય હરણથી દુખિત હું બે ત્રણ દિવસ સંબ્રાંત ચિત્તવાળો સંતપ્ત થયે, જાણે સર્વસ્વ જતું રહ્યું હોય, તેમ કાંઈ જ સૂઝતું ન હતું. અને તેથી જ મારા મનમાં વિચારો ઉદ્ભવ્યાઃ અરે ! અરે ! મહાપાપી મેં સરળ ચિત્તવાળા તેને ઠગીને તેનું ધન અપહરણ કર્યું. તે મારી પાસે પણ ન રહ્યું, અને તેની પાસે પણ નહીં. ખરેખર પુણ્ય હોય, તે ધનની પ્રાપ્તિ અને ભુક્તિ થઈ શકે છે. પાપી એવા મારે જીવવાથી શું ? એમ વિચારતાં તેને મહા વૈરાગ્ય ઉત્પન્ન થયે જીવિતનાશાથે પર્વત ઉપરથી ઝપાપાત કરવા જતાં તેને વૈરોચન નામના મુનિ ભગવંતે જોયે. અને પર્વત ઉપરથી પડવાનું કારણ પૂછયું, ત્યારે મેં સર્વ વૃત્તાંત કહ્યો કરૂણાસાગર મુનિભગવંતે મને નિષેધ કરવાપૂર્વક ઉપદેશ આપ્યોઃ
હે પુરુષ ! એક તે પરધન હરણ વડે પાપ ઉપાર્જન કર્યું. વળી અત્યારે જીવિત ત્યજવાથી તું બીજું પાપ ઉપાજંન કરીશ? દેહના નાશથી, પર્વત ઉપરથી ઝંપાપાત કરવાથી કે અગ્નિમાં બળવાથી કાંઈ સુખ ઉત્પન થતું નથી. પણ અનેક દુખની પરંપરા સર્જાય છે.
મુનિની હિતકારી વાણું સુણતાં હદય પરિવર્તન થતાં હું તેમના ચરણકમળમાં પડી વિજ્ઞપ્તિ કરવા લાગ્યો : “હે વાત્સલ્ય મહોદધિ ગુરુદેવ! મારે સંસારથી નિસ્તાર કરે. હું આપને શરણે આવ્યો છું. પાપી, અજ્ઞાની મારો ઉદ્ધાર કરો ! મારી કાકલુદી ભરી માંગણી જોઈ તેમણે પાપરૂપી
