________________
* ૭૨ :
વરરહિત કર્યાં. કુમાર સ્વસ્થ થયા. સમસ્ત રાજમહેલમાં આનદ-કલેાલ છવાઈ ગયા.
રાજપુત્રને જીવિત દાન આપનાર તેને રાજાએ કહ્યું તારે જે જોઈએ તે માંગ. ત્યારે દ્રોણે ઠગ દ્વારા ઠગાયા ત્યાં સુધીના સર્વ વૃત્તાંત કહ્યો. રાજાએ ૫૦૦૦ દીનારનું દાન આપ્યું. તેને પેાતાના સ`આભરણે। આપી દીધા. પછી સારા સહાયક સહિત દ્રોણને વિસર્જન કર્યાં, અવિરત પ્રયાણુ વડે તે કાલ્રપુરનગરને પામ્યા.
ત્યાં જિન દર્શાનાર્થે જતાં માર્ગોમાં પૂર્વે જે ઠગી ગયેલ તે ધૂતને જોયા. પણ ધૂતનુ' સ્વરૂપ જુદું જ હતું. અત્યારે તા તે વિશ્વવ'દનીય સાધુ વેશને ધારણ કરી ઇર્યોસમિતિપૂર્વક, સુસાધુયુક્ત ભિક્ષાર્થે નગરમાં વિચરતા હતા. દ્રોણને આશ્ચય થયું. તેણે પૂછ્યુ... : ભગવંત ! કાંચીપુરીમાં પૂર્વે જોયેલ તે જ તમેા છે ? સુવણુ મુદ્રિકાવડે ઠગી જનાર તમે જ ને ? તે સાંભળી ધૃત મુનિવરે કહ્યું: હે કલ્યાણકારી! હું તે જ છું. મારી સઘળી વીતક કથા તને કહીશ. તું પુષ્પાવત`સ ઉદ્યાનમાં આવજે. અત્યારે કહેવાના અવસર નથી. “સારૂં હું આવીશ.” એમ કહી દ્રોણ જિનાલયમાં ગયા. દેવવદન કરી સ્વસ્થાને આર્વ્યા. ભેાજનાદિથી પરવારી પુષ્પાવત`સ ઉદ્યાનમાં ગયા.
આશ્ચય ચકિત દ્રોણે ધૃત મુનિને વંદના કરી. ધ લાભપૂર્ણાંક મુનિ પણ વાર્તાલાપ કરવા લાગ્યા : દ્રોણુ ! કાંચીપુરીમાં તને ઠગી ચારવેગે જતાં મને વાણુારસીના ઠંગેા મળ્યા. દ્રવ્ય સહિત મને જાણી મારી સાથે ચાલ્યા. વિશ્વાસ પમાડી સાથે
