________________
* ૩૭ :
તે મહાન . યારે તેણે કામકારી કર્યા
હજુ પણ મારા ઉપકારનું સ્મરણ કરે છે. તે ચાલ હું પૂછું તે ખરે કે, તે કોણ પુરુષ હતે. પછી પોતાની જાતને છૂપાવી તે પૂછવા લાગે છે કલ્યાણકારી પુરુષ! તે ઉપકારી-પુરુષ કોણ? ત્યારે તેણે કહ્યું : હે મહા ભાગ્યશાળી ! તે મહાપુરુષને મેં વિનયપૂર્વક, નમસ્કારપૂર્વક, પિતાનું સ્વરૂપ પૂછયું. પણ તે મહાપુરુષે કાંઈ જ જવાબ આપ્યો નહીં, પણ મૌનપણે રહ્યો.
આ સાંળળી રાજ પુત્રે વિચાર્યું “હજુ પણ મારા શુભકર્મને ઉદય વતે છે કે આ મને ઓળખતા નથી. ચાલે અત્યારે તે હું અહીં જ રહું, પછી થઈ પડશે. આગળ જોઈ લઈશું.
આમ બંને વચ્ચે વાર્તાલાપ ચાલુ હતો, ત્યાં તે ગામની બહાર ભેરી–ભેંકારના અવાજ સંભળાવા લાગ્યા. દિશાઓ બહેરી થઈ ગઈ. ચારે બાજુ કોલાહલ-કોલાહલ મચી ગયો. એ સાંભળીને આ શું ! આ શું ! એમ બેલતા ગામલોકો અને કુલ પુત્ર અવાજની દિશા ભણી દોડયા. ત્યાં તેમણે ચાતુરંગીય સેના જોઈ. તેના સેનાપતિએ ગામલોકોને પૂછયું. શું આવા પ્રકારના સ્વરૂપવાળે કે પુરુષ તમારા ગામમાં આવ્યો છે? ત્યારે ગામલોકો શૂન્યમનસ્ક બની ગયા. એટલામાં કુલપુત્રે કહ્યું: હા, તમે જે પુરુષની વાત કરે છે, તે જ પુરુષ અહીં મારા ઘરે છે.
વાત સાંભળી તેને આશા બંધાઈ અને સેનાપતિ હર્ષિત થયો. આ વાતથી તેને રાજપુત્રની પ્રાપ્તિ જેટલે જ આનંદ
