________________
: ૩૫ :
બંધનમાં રહી, ચેતના પ્રાપ્ત થતાં વિચારવા લાગ્યા. આ શું ? આ કયે પ્રદેશ? હું ક્યારે શું આ સ્વપ્ન ! અથવા મતિવિભ્રમ! એમ વિચારી રહ્યો હતો, ત્યાં તે સૂર્યનારાયણના દર્શન થયા.
અરૂણના ઉદયે, ગગનમાં વ્યાપે પ્રકાશધાર, પદ્મ વિકસે, કુમુદ સંકેચાયે, નાશી છૂટે અંધકાર. - પંખી કલરવ કરે, ભંગ વને કરે ઝંકાર, જાગે જાણે તેહને, જેહ જગતમાં જગાવણહાર.
પ્રાતઃકાળનું દશ્ય રમણીય હોય છે. પ્રાતઃકાળને દિવ્યપરિમલવાહી પવન વૃક્ષોને ધીમે ધીમે ગલગલીયા કરી આનંદમાં મચાવી રહ્યો છે. સૂર્ય મંડલને પણ જાણે આજનો દિવસ અહીં જ ગાળવાનું મન થયું હોય, તેમ સૂર્યનું મંડલ ધીમે ધીમે આગળ વધી રહ્યું હતું. આહ ! શી કુદરતની શોભા ! શી કુદરતની પ્રસન્નતા ! શી નિસર્ગની સુંદરતા ! જેવા જેવી જણાય છે. તે સમયે નદી કિનારાના સમીપવર્તી ગંભીરય ગામથી પૂર્વે જીવિતદાન અર્પણ કરેલ તે કુલપુત્ર અહીં આવ્યો છે. ત્યાં આવી તેણે પાદપ્રક્ષાલન કરી, દેવ. ગુરુનું સ્મરણ કરી, સૂર્યદેવની અંજલીપૂર્વક પૂજા કરી. પછી નદી કિનારે શેડો આગળ વધ્યા. નદીમાં તે પાણી પીવા જાય છે ત્યાં તે નદીમાં તેણે પોટલી જોઈ
આશ્ચર્યચકિત, કૌતુકવડે તે ત્યાં ગયો. તેણે પિટલી ખોલી. તેની અંદર વિકસિત નયનવાળા એવા કુલપુત્રે-જયમંગલને જે પછી કરૂણાનિધિ તેણે હસ્તાલંબનથી જળમાંથી બહાર
