________________
: ૧૮૦ : લાભનું કારણ જાણી ઉચિત પ્રદેશે બેઠા. ફરીથી વૃદ્ધિ પામતાં હર્ષોલ્લાસથી વંદના કરી. મુનિ ભગવંતે પણ તેમને ધર્મશિષ આપી અને કહ્યું : ઓ દેવાનુપ્રિયા ! તમે આવ્યા ! ત્યારે તેમણે પણ હકારમાં પ્રત્યુત્તર વાળ્યો. પછી વિસ્મિત મનવાળા અમાત્યે પૂછયું. ઓ મુનિરત્ન ! આપ અતિદુષ્કર તપ વડે આત્માને કેમ ખેદ પમાડે છે? પ્રત્યુત્તરમાં મુનિભગવંતે કહ્યું. અમાત્ય! પૂર્વકૃત દુષ્કર્મોથી મુક્તિ તપ વિના કેવી રીતે થઈ શકે? વળી ઈહલૌકિક કાર્ય પણ મહાકણ વિના સિદ્ધ થતાં નથી, તે પછી પરલૌકિક સુખદાયી કર્મોની તે શી વાત? વળી ધીરપુરુષે રાજયસુખને તૃણ સમાન ગણું, તેને છોડી વનવાસ સ્વીકારી લે છે, ઘેર તપ સાધના કરે છે, તમે પણ દુઃખદ અવસ્થાને ભેગવતા, કાર્યથી અજાણ ઝુરી રહ્યા છો. તમે દુષ્ટાવસ્થાને અપાવનાર પૂર્વકૃત દુષ્કર્મોના નાશ માટે શા માટે ઉપાય કરતા નથી? કોઈ પણ વ્યાધિની ઉત્પત્તિ થાય અને તેને પ્રતિકાર કરવામાં ન આવે, તે થોડાજ સમયમાં આખા શરીરમાં વ્યાપી જાય. અને અનર્થ ઉત્પન્ન કરે છે. માટે જાગ્યા ત્યાંથી સવાર ગણુને થોડા પણ દુષ્કર્મોને પ્રતિકાર ન કરવામાં આવે, તે દુઃખને ઉત્પન્ન કરે છે. તેથી અનંત સંતાપના કારણભૂત દુષ્કર્મોને તપ, નિયમ-ભાવના વડે પ્રતિકાર કરે તે જ શ્રેષ્ઠ છે.
વિસ્મયાન્વિત તેણે પૂછયુઃ પૂર્વભવે અમે એવા તે કેવા દુષ્કર્મ કરેલા છે, જેના કટુ-રસની અનુભૂતિ અત્યારે કરી રહ્યા છીએ, અથવા હાલમાં તેના નાશ માટે અમે શું
