________________
: ૧૭૯ ઃ
અવસ્થામાં પસાર થતો હતો. થાક્યા પાકષા ચત્તાપાટ ધરતી ઉપર પડયા રહેતા હતા. ન મળે પાથરણું! ન મળે ઓશીકું! આવી દુઃખદ અવસ્થાને જઈ તેના પુત્રની આંખમાંથી દડદડ આંસુ સરી પડયા. તેણે પિતાને કહ્યું : આપ આ બધું છોડી દો. હું સર્વ કામ કરી આપની સેવા કરીશ. ત્યારે પુત્રને શાબાશી આપતી વાત્સલ્યમયી માતાએ કહ્યું : વત્સ! તે ખૂબ જ સુંદર કર્યું. સુપુત્રેને તે આ જ માર્ગ છે. જે માતા-પિતાની સેવા કરે તે તેમને ઉચિત્ત પ્રવૃતિ કરે !
પિતાને આશ્વાસન આપી તે પુત્ર મહાકષ્ટથી પારકા ઘરે કાર્ય કરી દિવસ પસાર કરે છે. દિવસના અંતે માંડ ખાવાનું મળે. તે પણ કેટલું ! લૂખા-સૂકા રોટલાનું ભજન માંડ-માંડ મળે છે. રોજની દિનચર્યાને જોઈ અમાત્યનું દિલ કકળી ઉડ્યું. તેને જીવન પ્રત્યે ધિક્કાર-ભાવ જાગે તેથી બને દખિત ઉદયે જીર્ણશીણ ઝુંપડીથી બહાર નીકળી આગળ ચાલ્યા જાય છે, ત્યાં સંકેલીના વૃક્ષનીચે બેઠેલા મુનિવરને જુએ છે. જેતા તેમનું હૈયું હર્યાન્વિત બની જાય છે.
જાણે સાક્ષાત્ વીતરાગનો ધર્મ જ ન હોય, વળી તે મહાત્મા સૂર્ય સમુખ દષ્ટિ રાખી એક પગ ઉપર સમગ્ર શરીરને ભાર રાખી, ધ્યાન ધરતા હતા. મદનના વિકારથી રહિત, નિષ્કલંક જ્ઞાન-દર્શન-ચારિત્રરત્નના ધારક મુનિ ભગવંતને જોઈ. તેના દર્શનથી ઉલ્લાસને વહન કરતા તેમનાં રૂવાડા ખડા થઈ ગયા. તરત જ તેમના ચરણ કમલમાં પડ્યા.
મુનિ ભગવતે પણ કાયોત્સર્ગ પર અવધિજ્ઞાનથી
