________________
: ૧૨૧ : ઉપશાંતિ માટે કાકલુદીભરી વિનવણી કરવા લાગ્યું કે હે ભગવંત! હું આ નગરને સ્વામી છું. શિકાર કરવા અહીં આવ્યો છું. સમાધિસ્થ આપને મેં પીછાણ્યા નહીં. મેં બાણ તાકયું, આપને પીડા ઉપજાવી, તે મારે આ અપરાધ ખમે. મને અભયદાન આપે. | મુનિ ભગવંતે કાઉસ્સગ પાર્યો. કરૂણારસયુક્ત વાણીથી કહ્યું : હે ભૂપતિ! અમે તે કીડીથી માંડી સર્વ જીવોની રક્ષા કરીએ છીએ. તે તારૂં રક્ષણ કરીએ જ ને? પણ તું જીને અભયદાન દેવામાં તત્પર થા. જે તને દુઃખ પ્રિય નથી તે અન્ય જીવોને દુઃખ પ્રિય હોય ? કદિ નહિ. તે તું શા માટે પ્રાણીઓને વધ કરે છે. ભયભીત નિર્બલ ની રક્ષા કરવી, એ તે રાજાને ધર્મ છે, શુષ્ક તૃણાદિનું ભક્ષણ કરનાર નિર્દોષ મૃગલાઓને શા માટે હણે છે? અભયદાનથી શ્રેષ્ઠ કેઈ દાન નથી. તે અભયદાનથી તારા જીવનને ધન્ય બનાવ, પાપથી તારા જીવનને કલંકિત કર નહિ.
જગતમાં રોગ, શોક, આપદા આદિ દુઃખનું કારણ જીવહિંસા છે. અને તેથી જ ભવમાં પરિભ્રમણ થાય છે. અહિંસા એ પરમધર્મ છે. પરમ દાન, પરમ તપ, એ અહિંસા છે. ચિત્તરૂપ કમલને સંતાપરૂપ હિમવડે ગ્લાનિ પહોંચાડનારી હિંસા છે. માટે તું પ્રાણવધને ત્યાગ કર.'
હવે પ્રતિબંધ પામેલ રાજા અન્ય સર્વ વ્યાપારને ત્યાગ કરી, પ્રતિદિન ગુરુ ભગવંતની પર્યું પાસના કરવા લાગ્યો. પ્રતિદિન ધર્મશ્રવણ દ્વારા બાહ્ય શત્રુને પિછાણું આંતરદર્શન
