________________
ભૂ બાજી
૫૩ સર્વ રમત કેમ થાય છે? શા માટે થાય છે? એની પછવાડે કેણું ખેલ કરે છે? આવી બાજી માંડી શા માટે ? અને રમતાં આવડી નહિ કે માંડતાં જ આવડી નહિ? અને આ સર્વ કેમ ચાલે છે? આવા આવા કેમ અને શા માટેના સવાલોના ગર્ભમાં
બાજી ભૂલ્યો” ને સુમધુર પણ ખેદ કરાવનાર લય તે ચાલ્યા જ કર્યો.
આ પ્રમાણે ખેદ અને આનંદમાં ઝોકા ખાતું મન આખરે આગળ ચાલ્યું.
“કાળ અનાદિ ચેતન રઝળે, એકે વાત ન સાજી; મયણભઈણ ન રહે છાની, મળીઆ માતપિતાજી.
બાજી. આ દિશાએ વિચારણા ચાલી, બહુ બહુ ઘાટ ગેહ પણ બાજી ભૂલવાને ખ્યાલ અને ત્રાસ ચાલુ રહ્યા, પણ પ્રાંતે તેમાં જરા શાંતિ આવી, જરા ટેકે મળ્યો, કાંઈક આધાર મળ્યો. એક તે ભાજી ભૂલ્યો, રમતાં જ ન આવડી, ફસાઈ ગયો એવો ખ્યાલ ચાલતું હતું, તેમાં તેની પછવાડેની અનાદિ કાળની વાત ખડી થઈ. અત્યારની બાજી ભૂલ્યો છે એટલું જ નહિ પણ એ તે અનાદિ કાળથી બાજી માંડતે જ આ છે. ભૂલતે જ આવ્યું છે અને એની બધી વાતે જ ઉધી છે, બેટી છે, ઉલટે માર્ગ જ છે, આડે અવળે રસ્તે જ ઉતરી પડેલ છે. અરે, અહીં તો એટલે સુધી વાત કરી નાખી છે છે કે એની એક પણ વાત સાજી નથી, એક પણ વાત પ્રશસ્ય નથી, એક પણ વાત સીધે માર્ગ નથી.
અહાહા! શી વિચારણા અને ક્યાં તણાઈ ગયા? આ તે કાંઈ રસ્તે જ દેખાતું નથી, ભૂલ્યા તે ખરા, પણ ભીંત
