________________
કાવ્યપ્રકાશ તમ સકલના, સાથે કૃષ્ણ વકેદાર પાર્થના
રુધિર ચરબી માંસેથી હું કહું છું દિશાબલિ. ૩૯ છેડો એ વાનરાએ અધમ ! ભય તમે, જેમણે ઇન્દ્ર કેરા હાથીનાં કુંભ ભેદ્યાં, તમ તનુ પર તે બાણ લાજે પડતાં; સીમિત્રે ! બસ છાને, તું ન મુજ રુષનું પાત્ર, હું મેઘનાદ, કિંચિત્ બ્રભંગલીલા થકી વશ ઉદધિ કીધ, તે રામ મેળું. ૪૦ ૪છકેડે ધાતા રથે જે! નજર બહુ કરે ડેકો વાળી રુપાળી,
પેઠે શું પૂર્વકાએ લગભગ પૂંઠથી બાણ વાગ્યાની વ્હીકે, થાકે પહેલા મુખેથી તૃણ અધકરડ્યાં વેરતે માર્ગ ઊભે; ઊંચી ફાળેથ ધરણિ પર જતે ઝાઝું તે અંતરિ. ૪૧ ઊખેડી ચામડીને પ્રથમ ઉરુ કટિ સ્કંધના ઊપસેલા
ગંધાતા માંસલેચા લબલબ મુખથી ખાઈને, પ્રેતરાંકું ભીમ, અર્જુન અને કૃષ્ણ સુદ્ધાંનાં લોહી મેદ અને માંસ વડે દિશાઓને ભોગ આપું છું.”
૪૬ - શુદ્ર વાનરએ ત્રાસ છોડી દે. આ બાણો કે જેણે ઇન્દ્રના હાથીનાં કુંભસ્થળને ભેદ્યાં છે તે તમારા દેહ ઉપર પડતાં બહુ લાજે છે. સૌમિત્ર, એક કેરે રહે, મારા રેષનું તું પાત્ર નથી. હું તે મેઘનાદ છું, જેણે જરા ભ્રભંગની લીલાથી સમુદ્રને નિયમિત કર્યો એ રામને હું
૪૭ (જેને! (આ મૃગ) ડોક વાંકી વાળવાથી સુંદર લાગે એવી રીતે વારંવાર પૂઠે પડેલા રથના ઉપર નજર ફેકે છે, બાણ લાગવાના ભયથી શરીરને પાછલો ભાગ લગભગ શરીરના આગલા ભાગમાં પેસી ગયો છે, થાકથી પહોળા થઈ ગયેલા મોઢામાંથી પડતું અડધું ચાવેલું દર્ભ માર્ગ ઉપર વેરાયલું છે અને ઊંચી ફાળેથી આકાશમાં બહુ અને પૃથ્વી ઉપર થોડું જાય છે.)
૪૮ (પહેલાં ચામડું ઉતરડી ઉતરડીને પછી ખભા, જાંગનાં મૂળ અને ઢેકા ઉપરથી ઝટ લઈ શકાય તેવું, ઉગ્ર દુર્ગન્ધિવાળું, અને જાડા ઉપસેલા ભાગમાં જામેલું માંસ ખાઈને પછી આર્ત પ્રેતરાં કે ચારેબાજુ ચકળ વકળ જેનું દાંત દેખાડતું, ખોળામાં પડેલી ખોપરીનાં હાડકાંનું ખાડામૈયામાં ભરાયલું માંસ કરડે છે.)
