________________
કાવ્યપ્રકાશ જેને કોડથ કલ્પતાં પણ, ઘી રોકાય બાદ્રિ કેરી સર્વ પ્રવૃત્તિ, ને લય થતું અંતર ઘનાનન્દમાં. ૩૨ બીજે જાય શૌ વાત એ, ન સુહદુ એય કે એમને, ના શું હાય ! ન આવિયા પણું, અરે દૈવે શું ધાર્યું હશે ! એવા કંઈ તરકોથી કાળજું જતાં કેરાઈ, આવાસમાં બાલા આમથી તેમ લોટત નિશામાં નીંદ પામે નહિ. ૩૩
આ વિરટેન્કંઠિતા છે. તે બાલા, પ્રથમાપરાધ કરતાં હાલે, ન જાણે કશાં મહેણાં માર્મિક અંગવિશ્વમ, નથી શીખી સખી પાસ જે, કિન્ત સ્વચ્છ કપલમૂલથી ખરત્તાં નિર્મળાં આંસુથી, રયા માત્ર કરે, છુટી લટ હલે, ને નેત્રપદ્દમો ભમે. ૩૪ હાલાં કંકણ નીસર્યા, વહાઁ રહ્યાં ધાર આંસું, ઘી બેસી ના રહીં ધીર, આગળ જવા ચિત્ત થયું આકર્થ; જાવાન કરતાં વિચાર પિયુજી સાથે બધાં નીકળ્યાં;
જાવું છે ઍવ! તે પછી ક્યમ જવા દે સાથ હાલાં તણે? ૩૫ અનુરાગને ઉદય થયે છે એવી, તે તે સ્વભાવમધુર ચેષ્ટાઓ મારા વિષે થાઓ; અભિલાષથી જ કલ્પેલી જે ચેષ્ટાઓમાં, ક્ષણને માટે બાહ્ય ઇન્દ્રિયોની પ્રવૃત્તિને રોકનાર અંતઃકરણને આનંદઘન લય થાય છે.)
- ૩૮ બીજી જગાએ જાય તે વાત જ શી! એને એવો મિત્ર પણ નથી. એ મને ન સહાય ? પણ આવ્યો તે નહિ. અરે રે, આ વિધિએ શું આદર્યું છે ! આવી ઘણી કલ્પનાઓથી ગ્રસ્ત ચિત્તવાળી બાળા શયનગૃહમાં આળોટયા કરતી રાત્રે નિદ્રા પામતી નથી.
૪૦ <પતિના પ્રથમ અપરાધને સમયે સખીના ઉપદેશ વિના વિભ્રમથી અંગમરોડ અને વાતથી સૂચન કરવાનું ન જાણતી હેવાથી, સ્વચ્છ કપલ મૂલથી ગળતાં સ્વચ્છ આંસુડે ન્હાવરી આંખવાળી વિખરાયલ હલતા વાળવાળી બાલા ફકત રૂવે જ છે.”
૪૧ (પ્રિયતમે જવાને વિચાર કરતાં, વહાલાં બલૈયાએ પ્રસ્થાન કર્યું આંસુએ ચાલવા લાગ્યાં, ધૂતિ ક્ષણ પણ ન બેસી રહી, ચિતે આગળ જવાને નિશ્ચય કર્યો, આ પ્રમાણે બધાં સાથે જ ચાલ્યાં તે હે જીવ, તીર પણ જવું જ છે તો પછી આ પ્રિય મિત્રોને સાથ કેમ છેડે છે ?”
