________________
॥३
॥
तेन प्राप्तोऽतिक्लेशं रोगी, आक्रुष्टश्च नव्यतापसोऽपरैः, रे मूर्ख हतोऽसौ त्वया, किं वा न संजाव्यमझानिन इति ॥ ४॥ चिंतितं च तेन अज्ञान्यहं, तत् ज्ञानमधीये, श्रुतं च तपसा ज्ञानाऽवाप्ति: यतः-तपसैव प्रपश्यंति, त्रैलोक्यं सचराचरं, इति तत्स्वाधीनं तपः करोमीत्यनाख्याय कस्यापि गतो गिरिगुफां, प्रारब्धं तपः फलादेरपि त्यागेन ॥ ४ ॥ अतिगतेषु च कियत्स्वपि दिनेषु पीमितः कुधा, कंगतप्राणश्च प्रेक्षितस्तद् गवेषणपरैस्तापसैः नक्तं च, न खस्वित्यं तपः क्रियते, समाधानं हि मूलं धर्मस्येति ॥ १॥
अने तेथी ते रोगी घj कष्ट पाम्योः त्यारे बीजा तापसो ते नवा तापसपर गुस्से थया के, अरे! | मूर्ख ! तें तो तेने मार। नाख्यो; (पली तेओए विचार्यु के) अज्ञानी शुं नयी करतो? ॥ १७ ॥ पछी ते नवा तापसे विचार्यु के, हुं अज्ञानी बुं, माटे ज्ञाननो अभ्यास करूं; वळी तेणे सांनळ्युं हतुं के, तपय
झान मळे जे; केमके तपवायीज चराचर एवा त्रणे ब्रोकने जोइ शकाय डे; माटे जेथी छान मळे, एवो तप हुँ 12 करूं; एम विचारी कोइने कद्या विना ते पर्वतनी गुफामां गयो, अने त्यां फळआदिकनो पण त्याग करीने
तेणे तप तपवा मांड्या ॥ ४० ॥ एवी रीते केटा गया, त्यो गया बाद, ते कुधाथी दुःख पामवा लाग्यो, अने तेना प्राण कंठे आव्या. एटनामां तेनी शोध माटे निकळेला तापसोए तेने जोयोः अने तेने कयु के, अरे ! आम तर न थाय; धर्मतुं मूळ तो समाधान एटन्ने समतामां रेहेवापणुं छे ॥ ४५ ॥
