________________
એમની પર દેશળજી બાવાના ચારે હાથ હતા. દેશળજી બાવાને જ્યારે માંડવી જવાનું બનતું, ત્યારે તેઓ માણેકચંદ શેઠની મહેમાનગીરી અચૂક માણતા અને શેઠ પણ ભાવભરી ભોજન-ભક્તિ કરાવવામાં જરાય કચાશ ન રાખતા. માવજી શેઠ એમના દીકરા થતા હતા. દેશળજી બાવાએ માવજી શેઠનું નામ સાંભળીને આતુર આંખે પૂછ્યું: માણેકચંદ શેઠ મજામાં છે ને ?
માણેકચંદ શેઠ વતી ભટણું ધરવા આવેલા માવજી શેઠે જવાબ વાળતાં કહ્યું કે, પિતાજી મજામાં છે. આ વરસે પિતાજી વતી ભેટશું ધરવાનો લાભ આ સેવકને મળ્યો છે. પિતાજી આપને ખૂબ ખૂબ યાદ કરે છે. આટલું કહીને અદબપૂર્વક નમસ્કાર કર્યા બાદ માવજી શેઠે દેશળજી બાવાના ચરણની રજ માથે ચડાવી અને ભેંટણાં તરીકે લાવેલી છાબ એમણે રાજવી સમક્ષ સમર્પિત કરી.
એ યુગના રાજાઓની આંખમાં લોભની લાહ્ય લબકારા મારતી નહોતી, એમ પ્રજાનું હૈયું રાજવીના ચરણે ભટણાના રૂપમાં યથાશક્તિ સંપત્તિ સમર્પિત કરવા ભાવનાશીલ રહેતું. આજની જેમ ત્યારના રાજવીઓની આંખમાં લોભની લાહ્ય સળગતી નહોતી, તેમજ પ્રજા રાજવી તરફની ભક્તિ-ભાવનાથી રહિત નહોતી. માવજી શેઠે ધરેલા એ ભટણામાં સુવર્ણની ખણખણતી કોરીઓનો (તે વખતનું નાણું) ઢગલો જોઈને દેશળજી બાવાએ પૂછ્યું : આ શું? હું ભેટશું હજી ગ્રહણ કરી શકું, પણ આ ખજાનો ન ગ્રહણ કરી શકું. માટે ભેટણાની આ છાબમાં રહેલું રેશમી કાપડ રાખીને આ સુવર્ણ-કોરીઓ પાછી લઈ જાવ.
માવજી શેઠ એ ભેટશું પાછું લઈ જવા માંગતા નહોતા. એમણે કહ્યું કે, આપના પ્રભાવે આ વર્ષે કમાણી સારી થઈ છે, એ કમાણીના પ્રમાણમાં તો આ ભેટશું તો સાવ જ તુચ્છ ગણાય. આ ભટણું પાછું લઈ સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૨
૧૩
