________________
જાઉં, તો મારે પિતાજીનો ઠપકો સાંભળવો પડે, એ વધારામાં. સુવર્ણ તો શુકનવંતુ નજરાણું ગણાય, એને તો પાછું ન જ ઠેલવું જોઈએ ને ?
દેશળજી બાવાએ આ વાક્યમાં સુધારો કરતાં કહ્યું કે, ભેટણું પાછું ઠેલવું ન જોઈએ, એમ કહો છો, માટે જ તો હું આ રેશમી કાપડ સહર્ષ સ્વીકારી લઉં છું. મને એક પ્રશ્નનો જવાબ મળશે, માવજી શેઠ ?
માવજી શેઠે હકાર દર્શાવતાં દેશળજી બાવાએ પૂછ્યું કે, તમારે મન મારું મહત્ત્વ વધુ કે તમારા પિતા માણેકચંદ શેઠનું મહત્ત્વ વધુ ?
પિતા કરતાં તો દેશળજી બાવાનું વધુ મહત્ત્વ શિરોધાર્ય કર્યા વિના માવજી શેઠને ક્યાં ચાલે એમ હતું ? એમણે કહ્યું કે, પિતાના પિતા તો આપ જ ગણાવ ને ?
માવજી શેઠની આ કબૂલાતને માન્ય રાખીને દેશળજી બાવાએ કહ્યું : તો તો બંને પિતાને રાજી રાખવા, એ તમારું કર્તવ્ય બની જાય છે. મારી નારાજી ટાળવા સુવર્ણ-કોરીઓ કાઢી નાંખો. રેશમી કપડું સ્વીકારીશ, એટલે તમારા પિતાની નારાજીને અવકાશ નહિ રહે. ભેટણાંની આ આખી છાબ સ્વીકારવા જતાં મારું દિલ દુભાય છે, માટે કથન-મુજબ સુવર્ણ-કોરીઓ પાછી લઈ લેશો, તો મારી ઉપર કંઈ માણેકચંદ શેઠ ગુસ્સે નહિ થાય.
દેશળજી બાવાની આ વાત માવજી શેઠને સ્વીકારવી પડી. છતાં વચલો રસ્તો કાઢતાં દેશળજી બાવાએ કહ્યું કે, માવજી શેઠ ! સુવર્ણકોરીઓ પાછી લઈ જવા મન માનતું ન હોય, તો આ સુવર્ણકોરીઓ હું જાતે પાછી મોકલી આપીશ. તમે માંડવી જઈને શેઠ માણેકચંદને એટલા સમાચાર હર્ષપૂર્વક આપજો કે, રેશમી કપડાનું ભેટલું ભુજના દરબારમાં સ્વીકૃત થઈ ગયું છે.
૧૪
સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૨
