________________
૧૩ / પડિલેહક ---
થે સિદ્ધ તે હે સિદ્ધિ હાં રે, હર તે મૂરતિ આઠ; થે અંબર હે દિસિ ભલી રે, વાસ જે ચંદન કાઠ. થે ચાંદા હે ચાંણી રે, થે તરુઅરિ મહે વેલિ; સૂકાં પણિ મુકાં નહી રે, લાગી રહું રંગ રેલિ. થે વન તે હે કેતકી રે, થે દીપક હે તિ; થે યેગી હે ભૂતિ છો રે, અધિકારી તે દેતિ. થે આંબા ડે માંજરી રે, થે પંકજ મહે બાગ; થે સૂરય મહે પદ્મિની રે, થે રસ તે મહે રંગ. થે ધરણીધર હે ધરા રે, ક્ષેત્ર ફળ્યા તે વાડિ; થે પુણ્ય તે હે વાસના રે, ભાગ્ય તે રેખા નલાડિ. થે સાયર તે હે નદી રે, થે ઘન તે હે વીજ; શત શાખાઈ વિસ્તર્યા રે, થે વડ તે હે બીજ. થે કંચન મહે વણિકા રે, નંગ તે મુદ્રા સાર; થે ચંપક હે પાંખડી રે, મણિ આ જ થે હાર. જે પ્રાસાદ તે વેદિકા રે, સૌધ તે ધ્વજ લહમંત; દ્વીપ હતાં જગતી હસ્યાં રે, મેલખ્યું રસના દંત. જે સંયમ તે ધારણું રે, જે રૂપી તે રૂપ; સાકારઈ સાકારતા રે, અનુભવમાંહિ અનુપ.
જંબૂ કુમાર દીક્ષા લેવા માટે નીકળે છે તે સમયે એમને જોવા માટે દેડી જતી સ્ત્રીઓનું કવિએ દેરેલું ચિત્ર કાલિદાસે રઘુવંશમાં દરેલા એવા ચિત્રની યાદ અપાવે છે; ઉત્સુક બનેલી સ્ત્રીઓ કેવું ભાન ભૂલે છે તેનું રસિક ચિત્ર કવિના શબ્દોમાં જ જોઈએ ?
ગાજાં વાજ સુણી નઈ અર્ધ તિલક કરિ એક, અજિત દગ ઈક જોવા ચાલી છેક; એક નેઉર પહરઈ એક જ ચરણ પખલાઈ, આધી કંચુકી પહેરી. જેવા કાંઈક ચાલી
