________________
૧૭૧
અને પુણ્યની પુરી પીરસવામાં આવે છે અને દાતારૂપી ઢીલી (નરમ) દાળ પણ જમણમાં છે. મોટાઈરૂપી માલપુઆ અને પ્રભાવનારૂપી પુડલા પણ માતાએ પુત્રને માટે બનાવેલા તે આપે છે. વિચારરૂપી વડી પણ વધારીને આપે છે. રુચિ રૂપી રાયતું અને પવિત્ર પાપડ પણ પીરસવામાં આવે છે. છેલ્લે જમણમાં ચતુરાઈરૂપી ચોખા તૈયાર કરીને (ઓસાવીને) માતા લાવે છે. તેની સાથે ઈન્દ્રિયદમનરૂપી દૂધને તપરૂપી તાપથી (અગ્નિથી) ગરમ કરીને આપે છે અને પ્રીતિરૂપ પાણી પ્રભુએ પ્રભાવતીના હાથથી પીધું.
આમ આ ભાવ ભોજનની વાનગીઓ જમ્યા પછી તત્ત્વરૂપી તંબોલ મુખવાસ, શિયલરૂપી સોપારી અને અક્કલરૂપી એલાયચી માતા વામાદેવી પુત્રને મુખવાસમાં આપે છે. માતા જમીને ઊભા થતાં પુત્રને શિખામણ આપે છે કે હે જગજીવન ! તમે તરીને જગતના જીવોને જરૂર તારજો.
કવિ આ સ્તવનની સમાપ્તિમાં કહે છે કે આ પ્રભુના થાળના જે ગુણ ગાશે અને સાંભળશે અને જે તેનો અર્થ સમજશે તે જ્ઞાની કહેવાશે. (કર્તા પૂ. શ્રી સૌભાગ્યવિજયજી મહારાજ છે.)
એક દૃષ્ટિએ જોતાં એમ પણ જરૂર લાગે છે કે આ સ્તવનની રચના સંપૂર્ણ આધ્યાત્મિક છે. કારણ કે ખાવાનાં દ્રવ્યોનાં નામોની કલ્પના એકલા ગુણ ઉપર જ આધારિત છે માટે.
કવિએ પ્રભુના જીવનના એક નાનકડા પ્રસંગને આવરી લઈને આપણને કેવો સરસ બોધપાઠ આપ્યો છે અને બોધ-જ્ઞાન આપવાની રીત પણ કેવી સુંદર છે.
આ લેખ શ્રી પાર્શ્વપ્રભુના જમણનો થાળ (સ્તવના) છે. તેના આધારે જ લખવામાં આવેલ છે.
રૂપકાત્મક હરિયાળીનું રસિક ઉદાહરણ આધ્યાત્મિક ભોજનનો આ સ્વાદ કરાવે છે.
(વિધિ સંગ્રહ પા. ૫૫૫)
