________________
૧૨૫
સંસારી કહેવાયો. અંજનગિરિ - શ્યામ પર્વત શિખરરૂપી માથાના કાળાવાળ વૃદ્ધત્વને લીધે શ્વેત થયા. આંખ, કાન, નાક, ઉજ્જડ થયાં, શરીર કંપવા લાગ્યું. મૃત્યુ પાસે પહોંચ્યો, છતાં તૃષ્ણા મરી નહીં. સ્ત્રી, પુત્ર, ધન લીલામાં આસક્તિ ઘટી નહીં. પ્રભુ સ્મરણ કરતો નથી, દશ દષ્ટાંતે દુર્લભ મનુષ્ય ભવ હારી જાય છે.
(૮) અર્થ પહેલા પદમાં વજસ્વામીનો ઉલ્લેખ કરેલો છે. આ વજકુમાર બાળપણે ભાવ ચારિત્રવાળા થયા. પારણામાં સૂતા છે. શ્રાવિકાઓ જ્ઞાન ભણતાં ભણતાં હાલરડાં ગાય છે કે કુમાર ! તમે મોટા થજો, ચારિત્ર લેજો, અને હરિયાળીનો અર્થ અમને સમજાવજો. શ્રી વીરપ્રભુના શાસનમાં કવિ પંડિત શ્રી શુભવિજયજી ગણિને આ અર્થ વલ્લભ વચન છે.
(૧૩) સેવક આગલ સાહેબ નાચે, બહે ગંગા જલ ખારે, ગર્દભસારે ગયવર વેચ્યા, એ અચરજ મોહે મારે, ચતુર નર બૂઝો એ હરિયાલી જેમ ઉતરાહુ દેહિ સંભાળી. ના માંકડને વશ જોગી નાચ્યા, માર્યો સિંહ સિપાલે, એક ચીંટીએ પર્વત ઢાયો, અચરજ ઈણ કલિકાલે. ચ. દારા સુરતરુ સાખાએ કાગજ બેઠો, વિષધર ગરુડ વિડા રે, કસ્તુરી પરના? વાહ, લસણ ભર્યું ભંડારે. ચ. પાયા આંબો એક ફલ એક તરુ લાગા, હંસ કાગ એક માલે, મેઢે નાહર લાતે માર્યો, નાશી ગયો પાતાલે. ચ. ૪ મચ્છારક મુખ મયગલ ગલિયા, રાજા ઘર ઘર હિંડે, એક જ થંભે પણ ગજ બાંધ્યા, રાન હોઈ કણ ખંડે. ચ. પાપા
