________________
મને ખબર છે. મને ખબર છે તમે સાધુ છો.” શ્રી જયંતમુનિને અધવચ્ચે જ અટકાવીને તે બોલ્યો, “એટલે જ તમને પૂછું છું કે તમે અહીં શા માટે આવ્યા છો? અહીં તમારું કોઈ કામ નથી. ચાલ્યા જાઓ.” તે હજુ પણ ક્રોધમાં હતો અને કાંપી રહ્યો હતો.
શ્રી જયંતમુનિને સમજણ ન પડી કે આ માણસ શા માટે આટલો ગુસ્સે થયો છે. તેમણે ફરીથી કહ્યું, “જુઓ ભાઈ સાહેબ, અમે આ મકાનમાં મંજૂરી લઈને આવ્યા છીએ.”
તમને કોણે મંજૂરી આપી? આ સ્કૂલમાં તમારા જેવા સાધુ-બાવાઓનું કોઈ કામ નથી. તમે સાધુઓ મફતનું ખાઈ-પીને આરામથી ફરો છો. દેશ કે સમાજ માટે તમે શું કરો છો? તમે લોકોએ દેશને લૂંટવામાં બાકી નથી રાખ્યું. ભોળા માણસોને લૂટવાનો ધંધો છોડીને તમારે બીજું કંઈ કામ છે કે નહીં?”
શ્રી જયંતમુનિને આ પ્રકારના ઘણા અનુભવ થઈ ચૂક્યા હતા. તે જાણતા હતા કે ઘણા માણસોને સાધુઓ પ્રત્યે અણગમો હોય છે. આવા માણસોને કેમ સંભાળવા તે સારી રીતે જાણતા હતા. જો દિવસ હોત તો તેઓ એ જ ક્ષણે ત્યાંથી નીકળી ગયા હોત. પણ અત્યારે રાતનો સમય હતો. તે જાણતા હતા કે અત્યારે શાંતિ રાખી સમજાવટથી કામ લેવું પડશે.
ભાઈશ્રી, તમને ન ગમતું હોય તો અમે ચાલ્યા જઈશું. પણ તમે ધારો છો તેવા અમે નથી. અમે જૈન સાધુ છીએ. અમે નિરુપદ્રવી અને અપરિગ્રહી છીએ. અમે પગપાળા જ મુસાફરી કરીએ છીએ. અમે ચાલતા ચાલતા રાંચી જઈ રહ્યા છીએ. વહેલી સવારે અમે ચાલ્યા જવાના છીએ. રાતવાસો કરવા અહીં રોકાણા છીએ. સાંજે અહીં આવ્યા ત્યારે જે માણસ અહીં હતો તેની મંજુરી લીધી છે.”
તે માણસનો ક્રોધ કોઈ રીતે ઓછો થતો ન હતો. તેણે બરાડા પાડીને બોલવાનું ચાલુ રાખ્યું, “હિંદુસ્તાનમાં બધા જ સાધુઓ અને બાવાઓ એકસરખા જ છે. મોટા સાધુઓ માલ-મલીદો ખાય છે અને નાના સાધુઓ ભીખ માંગીને ખાય છે. કામ કોઈ કરતા નથી. તેઓ દેશના સૌથી મોટા શત્રુ છે. આ દેશની પ્રજાના શોષણ માટે આ કહેવાતા સાધુઓ જ જવાબદાર છે. પરજીવી કીડાની જેમ સમાજ ઉપર જીવો છો, પણ તમે સમાજને બદલામાં શું આપો છો ?”
શ્રી જયંતમુનિ સમજી ગયા કે આ માણસને સાધુઓનો કોઈ કડવો અનુભવ થયો લાગે છે. તેમને થયું કે આ માણસનો પૂર્વગ્રહ ભાંગવો પડશે. તેમણે અત્યંત સમતાપૂર્વક કહ્યું, “તમારી ઇચ્છા વગર અમે અહીં એક મિનિટ પણ રહીશું નહીં. અમે બહાર રસ્તામાં રાત વિતાવશું. પણ અમે જઈએ એ પહેલાં અમને એક વાત કહો. અમે તમારા માટે શું કરીએ? તમારી ફરિયાદ છે કે અમે સાધુઓ કંઈ કરતા નથી. તમે જ કહો, અમારે શું કરવાનું છે ?”
સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેંક 398