________________
પરંતુ પૂજ્ય તપસ્વી મહારાજે કહ્યું કે, “તમે બ્રાહ્મણ છો, પરંતુ માંસાહારી હોવાથી તમારા ઘરનું અમને કશું ખપે નહીં.” તે ભાઈ નિરાશ થયા અને ઊંડું દુઃખ અનુભવ્યું.
દરમિયાન એક ભાઈની પત્ની સમય મેળવી મુનિજીનાં દર્શન માટે આવી. તેમણે દુઃખ વ્યક્ત કર્યું કે, “ગુરુજી, મારાં માબાપને ત્યાં જરાપણ માંસાહાર થતો નથી. હું પવિત્ર બ્રાહ્મણ પરિવારની દીકરી છુ. પરંતુ અહીંના લોકો માંસાહારી હોવાથી મારે નજરે જોવું પડે છે. જોકે હું માંસાહારનું બિલકુલ સેવન કરતી નથી. પરંતુ મને આ લોકોની વચ્ચે રહેવું ઘણું દુ:ખદાયી લાગે છે. કૃપા કરીને તમે આ પરિવારનો ઉદ્ધાર કરો.”
આ સાવિત્રીબહેનના પતિ સ્કૂલમાં શિક્ષક હતા. બે વાગે જમવા આવ્યા ત્યારે તપસ્વીજી મહારાજે તેમને પોતાની પાસે બોલાવ્યા. સાવિત્રી પણ સાથે આવી. સાવિત્રીએ કહ્યું કે, “આપણા ઘરમાં અખાદ્ય હોવાથી સંતોએ આપણે ત્યાંથી ભિક્ષા લીધી નથી. કેટલા દુ:ખની વાત છે !”
તપસ્વી મહારાજે માસ્તરસાહેબને સમજાવ્યા. તેમણે કહ્યું, “સાવિત્રીને ક્રોધ ઘણો છે. જો તે ક્રોધનો ત્યાગ કરે તો હું માંસાહારનો ત્યાગ કરી દઉં.”
જુઓ તો ખરા, સાવિત્રીનું પરાક્રમ! તે એક ઝાટકે ઊભી થઈ ગઈ અને બોલી, “મારે આજથી ક્રોધ કરવો હરામ છે. મારું માથું કાપશો તો પણ હું ક્રોધ નહીં કરુ.”
માસ્તરસાહેબ પણ બંધનમાં આવી ગયા. બીજા ભાઈઓને બોલાવ્યા અને ચારે ભાઈઓએ તથા તેમની પત્નીઓ સહિત આખા પરિવારે એકસાથે માંસાહારનો ત્યાગ કર્યો. ઘર આખું શુદ્ધ કર્યું. બધાં વાસણોને અગ્નિ દેખાડી પવિત્ર કર્યા. પરિવારમાં આનંદ છવાઈ ગયો.
મંદિરોમાં જે બકરાનો બલિ ચઢતો તેની મુંડીનો હક આ બ્રાહ્મણનો હતો. તેનાથી થોડી કમાણી પણ થતી હતી. બધો મોહ છોડી તેઓએ કૃષિના આધારે જીવનનિર્વાહ કરવાનો નિર્ણય કર્યો હતો. રાતના વિરાટ સભા થઈ. પાંચસો માણસોની હાજરીમાં આ બ્રાહ્મણ પરિવારના વડીલે ઘોષણા કરી, “હજુ સુધી અમે ચંડાળ હતા. આજે આ જૈનમુનિઓના પ્રતાપે અને ગુરુદેવોના પ્રભાવે અમે સાચા બ્રાહ્મણ બન્યા છીએ.”
બ્રાહ્મણ પરિવારે મુનિશ્રીને એક દિવસ વધારે રોકાવાનો આગ્રહ કર્યો. પૂજ્ય તપસ્વીજી મહારાજે તેમની વિનંતીનો સ્વીકાર કર્યો. સાવિત્રી તો ખુશ ખુશ હતી.
તેમણે બીજે દિવસે શુદ્ધ ભાવે ઘ૨માં નિર્દોષ ભોજન બનાવ્યું. મુનિરાજોને આહાર આપી તેઓએ ધન્યતા અનુભવી.
સમ્મેતશિખરમાં મેળો :
આવા નાનામોટા પ્રસંગોનો અનુભવ લઈ, પુજ્ય મુનિવરો જંગલના રસ્તે ગિરિડિહ પધાર્યા. સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેંક D 346